Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 37

— Hvað vinnið þið lengi fram eftir?
„O, það vitum við aldrei. Það er svo mis-
jafnt og fer eftir annríkinu á hverjum tíma.
Það er nú oft orðið nokkuð áliðið, þegar ég
fer heirn, ég er t. d. alltaf lengi, þegar verið
er að setja blöðin.“
— Þú setur blöðin?
„Já, ég er aðallega með blöðin og tíma-
ritin.“
—* Ertu ekki orðinn þreyttur á starfinu
eftir þrjátíu og sjö ár?
Aður en hann svarar, dreypir hann á
malti, sem hann á í pokahorninu.
„Nei, blessaður vertu. Þetta er allt saman
orðið svo vélrænt, að ég veit ekki af því.“
Ég held, að okkar ágæta setjara þyki þetta
hálf-móðgandi spurning. Hann er nefnilega
þeirrar skoðunar, að menn eigi alltaf að
vera hressir og kátir og gera sem allra mest
hverjir fyrir aðra. Þetta boðorð heldur
hann dyggilega, því að satt að segja hef ég
oft furðað mig á því, hve hann er síglaður
og lipur að eiga við hann, þrátt fyrir hita,
hávaða og eril vélasalarins í P. O. B.
— Hefurðu alltaf verið við Munin?
„Já, alltaf síðan farið var að prenta hann.
Ég hef sett í -hann meginmálið. Hinir setj-
arnir hafa að vísu grijrið í hann, en ég hef
alltaf verið eitthvað við hann frá byrjun."
— Hefur ekki aðstaðan í prentverkinu
breytzt mikið, síðan Muninn byrjaði að
koma út?
„Jú, stórkostlega. Fyrstu árin var Mun-
inn handsettur. Þá var aðeins til ein setjara-
vél, sem Jakob Kristjánsson kom með 1926,
en hann er fyrsti vélsetjari landsins og
sömuleiðis fyrsti nemandi P. O. B., byrjaði
1901. — Það var hann, sem kom með fyrstu
setjaravélina og sjálf-íleggjandi prentvélina
til Reykjavíkur. — í þessari einu setjaravél.
sem til var, voru settar allar bækur og ann-
að þess háttar, en blöðin aftur á móti hand-
sett frá orði til orðs.“
— Hefur þér ekki alltaf líkað vel að
vinna hérna í prentsmiðjunni?
„Jú, prýðilega, forstjórarnir svo ágætir.
og samstarfsfólkið allt, að á betra verður
ekki kosið.“
Ég fór að hugsa um, hve mikils virði það
væri Menntaskólanum á Akureyri, og þá
sér í lagi nemendum hans, sem kjörnir hafa
verið til að sjá um blaðaútgáfu í rétt 30 ár,
að eiga mann eins og Þorkel Ottesen að. Ég
veit líka, að prentsmiðjan væri einhvern
veginn öðruvísi, ef hann væri þar ekki.
Sumir menn gefa sumum stöðum sérstæðan
og skemmtilegan svip. Ottesen er einn
þeirra.
Hann réttir sem snösig'vast úr bakinu og
oO
lítur yfir handritabunkann á hliðarborð-
inu. Á því stendur tóbaksdós, og hann hell-
ir dálaglegum haug á handarbakið og sogar
hann svo upp í nefið. Það hrynur ofurlítið
niður á svuntuna hans, og hann tekur upp
rauðan klút og þurrkar það burt. En þetta
dugar ekki. Hann hallar sér aftur á bak í
stólnum, snýr sér að maskínunni og tek-
ur til á nýjan leik í von um að fá kannske,
þó að ekki sé nema eitt tækifæri, til að horfa
á knattspyrnukappleik seinna. Fingurnir
dansa leifturhratt eftir leturborðinu. Þeir
ættu að rata eftir þessi 22 ár. hjp.
Jón Benediktsson, prentari
Þar sem ys og þys er oft og tíðum í vöggu
Munins, er erfitt að iðka þar spaklegar
samræður. Fór ég því heim til Jóns Bene-
diktssonar prentara til að rabba við hann í
næði.
Jón hefur prentað Munin um árabil og
er því málurn hans gerla kunnur. Hann
fylgist með blaðinu af vinsamlegum áhuga,
og ævinlega kinkar hann kolli til okkar
brosandi, er við geysumst inn í prentsmiðj-
una.
Er ég hef hringt dyrabjöllunni í Þórunn-
arstræti 93, kemur Jón óðara til dyra, réttir
mér höndina og segir: „Sæll og blessaður,
ungi vinur, og velkominn í þetta hús.“
Við setjumst inn í stofu og tökum frarn
skriffæri.
M U N I N N 77