Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 44

skyndilega hugmynd. Ég stóð upp og gekk
rólega að borðinu, lagðist fram á það og
teygði mig eftir þrern seðlum, sem gjald-
kerinn hafði lagt til liliðar. Ég hafði gert
þetta allt nteð hægð og ró, og enginn virtist
hafa tekið eftir þessu.
Ég stakk hendinni í vasann, gekk rólega
frá borðinu og settist aftur. Ég var með
ákafan hjartslátt og höndin krepptist fastar
og fastar utan um seðlana.
Hafði einhver tekið eftir þessu? En það
var ekki hægt að skila seðlunum aftur, nú
var einungis um það að ræða að komast
undan. Ég stóð upp og reyndi að ganga
hægt og rólega til dyra, en ósjálfrátt hálf
hljóp ég.
Það var frost, og fólkið á götunni var
dúðað í úlpur og trefla, en skalf þó, — allir
nema ég — ég var sveittur.
Hvað hef és; srert?
Stolið!
Þjófur!
Þessi orð suðuðu fyrir eyrum mér. Átti
ég að fara og kasta peningunum í sjóinn? —
já, h'klega væri það bezt. Nei, — ég sneri
við.
Er ekki hver sjálfum sér næstur? Verður
ekki hver að bjarga sér eins og bezt gengur?
Drepur ekki fálkinn rjúpuna til að geta
iifað?
Og tók ég til peninganna, til að ég og
fjölskylda mín gætum lifað? Ekki höfðu
víkingarnir samvizkubit, þó að þeir bæði
dræpu og stæiu. Hvers vegna skyldi ég þá
fá samvizkubit? Einungis af því, að það er
ekki álitið rétt af samlíorgurunum að
bjarga sér á þennan hátt.
Samvizkan er mótuð af almenningsálit-
inu.
En hver er kominn til að segja,að almenn-
ingsálitið sé rétt? Það hlýtur að vera rangt,
því að það fordæmir þann, sem gengur
hreint til verks, brýzt inn og stelur, en ekki
þann, sem stelur undan skatti. Það er því
ástæðulaust að hafa samvizkubit — heimska
— hrein lieimska. Ég velti þessu fyrir mér
hvað eftir annað og komst alltaf að sömu
niðurstöðu.
Þetta var heimska — hrein heimska. En
það var alveg sama, hvað oft ég komst að
þessari niðurstöðu, alltaf hvíldi þetta sam-
vizkubit á mér éins og mara.
Ég var kominn að húsdyrunum heima.
stappaði af mér mesta snjóinn og gekk inn.
Konan mín heyrði umganginn og kont
fram.
„Fékkstu lán?“
> >Já.“
„Mikið?“
„Fimmtán hundruð, — hérna,“ sagði ég
og fékk henni peningana.
„En hvað það var gott!“
Ég gekk inn í stofu, settist og reyndi að
lesa í dagblaði. En ég gat ekki fest huganri
við neitt. Ég þaut með augunum af einni
fyrirsögninni á aðra, las sumar greinarnar,
en vissi ekkert um hvað þær fjölluðu að
lestrinum loknum. Allt þyrlaðist upp í
huga mér ,og mér leið illa.
Krakkarnir voru að þrátta frammi á
gangi, og strákurinn spurði:
„Veiztu, hver er bezti maður í heimi?“
„Já,“ svaraði litla tátan, „pabbi er bezti
maður í heimi.“
Það var eins og ég fengi rafmagnshögg,
ég kipptist til í stólnum. Ég? — bezti maður
í heimi, — þjófurinn. Ég stóð upp, gekk um
gólf og fór síðan fram í eldhús, þar sem kon-
an mín var að vinna.
„Er eitthvað að þér?“ spurði hún.
„Mér? — nei, ég hef aldrei verið frísk-
ari,“ svaraði ég og reyndi að vera glaðlegur.
„Hefur eitthvað komið fyrir? Þú ert svo
órólegur."
Ég reyndi að hlæja. „Ég bara nenni ekki
að gera neitt og veit þó ekki, hvað ég á að
gera,“ sagði ég afsakandi.
Hún virtist láta sér þessa skýringu nægja
og hélt áfram vinnu sinni. En ég ráfaði
eirðarlaus um allt húsið fram og aftur.
Ég tók það ráð að hátta og reyna að
sofna. (Framhald á bls. 87.)
84 M U N I N N