Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 48

KTA • • 7 • r |V
i vo Ljoö
ÞÝDD AF FYRSTA
FORNAR ÁSTIR.
BURNS.
Fornar ástir íyrnast ei,
þótt fenni í öll vor spor.
Fornar ástir fyrnast ei,
svo föst er tryggðin vor.
Þær öldnu veigar ylja sál,
sem á slíkt minja-gull.
Nú dreypum við á döggvum þeim
og drekkum tryggða-full.
Við gengum oft um græna hlíð
og gáðum út á mar,
unz sólin kvaddi Ijósan lund,
og leiti á milli bar.
Við deildum áður gleði og glaum
og gleymdum tíma og stað,
unz tárin féllu á trygga mund,
er tímans lúður kvað.
Nú fela skýin sumarsól
og syrtir að um stund.
Með hjartað fullt af gleði og grát
ég geng á vinarfund.
Þær öldnu veigar ylja sál,
sem á slíkt minja-gull.
Nú dreypum við á döggvum þeim
og drekkum tryggða-full.
1. árg., 3. tbl.
RITSTJÓRA MUNINS
Karli ísfeld
LÓRELEY.
HEINE.
Ég veit ei, hvað slíku má valda,
að vekur angur mér
minning frá örófi alda,
sem ei úr hug mér fer.
í húminu hljóðlátur niður
heyrist frá ánni Rín,
á hæðum er helgifriður,
þar hinzti geislinn skín.
Þar efst situr ungmey og seiðir
með andlit, er töfrar hvern hal,
og glitklæðum hjúpum hún greiðir
hið gullna lokkaval.
Og lokkana strýkur hún lengi
og ljóðar ókunnan brag,
því valdinu viðstenzt engi,
sem vekur það töfralag.
Og hlustandi farmaður hefur
þar heillazt af meyjminar söng.
Hann stjórnveli gætur ei gefur
í gljúfranna flúðaþröng.
Und líðandi strauminn hún leiddi
að lokum mann og fley.
Og sveininn í djúpið seiddi
með söngvunum Lóreley.
1. árg., 8. tbl.
88 MUNINN