Muninn - 01.12.1959, Side 8

NÆTURÓRAR
Ég barðist við að yrkja.
fÞað er enginn öfundsverður,
sem yfir slíku húkir
rnn dimmar frostanætur.)
Allir voru sofnaðir
og yfir grúfði myrkur.
í þess skjóli læddist ég
hljóðlega á fætur.
Hefur þú séð nóttina?
Hún er dimm og þögul,
hjúfrar sig um bæinn
og flöktir yfir sjónum.
Og heyrist þér sem strokið sé
hendi yfir vanga,
Það er hennar mjúka, eirðarlausa
fótatak í snjónum.
Hún kveikir margar stjörmu-,
sem köldum ljóma tindra,
og kyndli síniun veifar hún,
svo norðurljósin dansa.
Hún strýkur yfir mánann,
svo hann skíni skærar eftir.
Skikkju sinni fægir hún
svellin og þau glansa.
Ég stóð við opinn gluggann.
Stjörnu sá ég hrapa,
en steingleymdi að óska
og klemmdi mig í fingur.
Svo skellti ég honum aftur.
Þá glotti götuljósið,
sem gægðist út úr hjálminum,
hvítur rafmagnshringur.
Og enn á ný ég reyndi
að sulla kvæði saman.
(Því svona lagað andleysi
er hræðilegt að þola.)
En það vildi ekki ganga.
Ég þreif upp blekbyttuna
og þeytti henni í vegginn!
Hún brotnaði í mola.
J. E. B.
32 M U N I N N