Muninn - 01.12.1961, Blaðsíða 6

ÆVINTÝRI RAUNVERULEIKANS
Miðnætti, — mörk draums og veruleika.
Myrkur. Heitur andvari. Skrjáf í þurrunt
blöðum. Ótal annarleg hljóð. Sterk angan.
Unaðsleg tilfinning. Það fer um mig sælu-
kenndur fiðringur.
Loftið er blandið einhverju heillandi og
freistandi.
Heyrirðu ekki hvísl vættanna úr kolsvarta
skugganum undir beykitrénu þarna?
Kannski var það aðeins golan.
Stóra grasflötin er hvít í tunglsljósinu.
Ugla vælir. Ég heyri hraðan vængjaslátt yfir
höfði mér. Síðan vælir önnur ugla lengra
inni á milli trjánna. Kyrrð næturinnar er
seiðmögnuð. Þau hljóð, sem rjúfa hana, eru
nátengd henni og gera liana dýpri.
Hinum megin við grasflötina gnæfa liáir
og dökkir múrar óðalssetursins. Litlu rúð-
urnar í frönsku gluggunum glampa í mána-
skininu. Það er ljós í einum glugga. Lítill
dökkur depill þýtur leifturhratt yfir flöt-
ina. Tjörnin er silfurtær. Á henni syndir
einmana önd. Hún hefur sio' til flugs, og ég
heyri, þegar vængjabörðin slást við yfirborð-
ið. Bláhvítar marmarastytturnar varpa löng-
um skuggum á grasið. írland, — land ævin-
týranna. Land þjóðsagnanna. Land þján-
inganna. Hve oft hefir þú eigi laugast í
írsku blóði? Stolta rnóðir, stundir þú eigi,
þegar böðullinn hjó börnin þín? Er það
eigi hér, sem ævintýrin verða raunveruleg?
Hvað gerist innst í rnyrkri skóga þinna?
Reika ei skuggar um rústir hofanna? Varð-
veittist eigi menningin innan klaustra
þinna og meðal þjóðarinnar, í gervi ódauð-
legra sagna? En heyra ævintýrin aðeins for-
tíðinni til? Ég geng þér á vit, írska náttúra.
Ég þrái að öðlast innsýn í sál þína, leyndar-
dóma og fegurð. Myrkur skógarins seyðir
mig til sín. Ég verð að hlýða röddinni, þess-
ari lokkandi rödd, sem kernnr úr innstu
fylgsnum skógarins. Ég held beint af aug-
um inn á milli rósarunna í garðinum og
o O
reyni að finna leið gegnum blómabeðin.
Grasið er döggvott. Við finnum ilm blóm-
anna betur á nóttunni, því að náttúran er
guð. — Ég finn fljótlega stíg inn í skóginn.
Hann er þröngur og hlykkjóttur. Ég verð að
þreifa ntig áfram. Öðru livoru rofar í tungl-
ið gegnum laufþykknið yfir höfði mér. Stíg-
urinn er alþakinn laufum. Það er komið
haust.
Ég er knúinn áfram af annarlegum krafti.
Náttúran kallar á mig, og það er sem hún
hvísli til mín, að í nótt skuli hún veita mér
þá umbun fyrir þrá mína, að leyfa mér ör-
stutta stund að skyggnast inn í leyndardóma
hennar; en aðeins örstutta stund.
Skrjáfið í laufinu lætur hærra. Það er að
livessa. Uglur væla á milli trjánna. Ég skeyti
engu, þótt greinarnar rífi mig til blóðs.
Öðru hvoru fjúka framan í mig laufblöð.
Ég kent nú að læk. Handan hans er sem
skógurinn þéttist til muna og verði ennþá
dimmri. Ef til vill liggur þessi lækur á
landamærum hins kunna og hins dulda. Ef
til vill taka nú við lönd dísa og álfa, anda
og vætta. Stígurinn heldur áfram handan
lækjarins, en hann er nú þrengri en áður. —
Ég lilýt að hafa borizt áfram nokkrar mín-
útur, þegar mér finnst ég heyra eitthvert
annarlegt hljóð. Það var ekki líkt þytinum
í trjánum. Ég staðnæmist. Ekkert heyrist,
nema ýlfrið í vindinum. Litlu síðar heyri
ég þetta aftur. Ég trúi varla mínum eigin
eyrum. Þetta er söngur; einhæfur; einhæfur
og taktfastur. Dulúðgur og magnþrunginn.
Hver eða hverjir geta verið að syngja hér
inni í skógi um hánótt? Mér er annarlega
innanbrjósts. Ég geng sem í draumi. Ef til
vill var líka það, sem á eftir fór, aðeins
draumur. Ég veit það ekki. Það er svo margt,
sém er mönnum hulið. Söngurinn barst til
mín með vindinum.
Skyndilega birtir fyrir augum. Fyrir fram-
an mig liggur rjóður, baðað í tunglskininu.
30 MUNINN