Muninn - 01.12.1961, Blaðsíða 7

Ég mun aldrei geta gleymt sýninni, sem ég
sá. Éo hef síðar sagt nokkrunr vinum mínum
frá þessu, en þeir hafa aðeins hlegið að mér.
Hin rökfasta skynsemi, sem við erum alin
upp í, neitar öllu, sem við ekki þegar höfum
mælt með vog eða málbandi, eða sannfærzt
um á annan áþreifanlegan hátt. Kannski var
það líka hin tryllta fegurð tunglskinsnætur-
innar, sem hafði gert mig vitskertan um
stund.
Rjóðrið var ekki stórt. Há tré umluktu
það á alla vegu. Það var þakið mosa, þess-
um dúnmjúka, dökkgræna rnosa, sem
hvergi nær sömu mýkt og hér á írlandi. I
því miðju var hrikaleg steinbygging. Hún
var þaklaus, en útveggirnir gerðir úr gríðar-
miklum steinsúlum, eða öllu heldur lítt til
höggnum björgum. En ofan á steinplötun-
um voru björg, sem alls staðar náðu saman á
milli þeirra, svo að þau mynduðu hring í
kringum svæðið í á að gizka fimm metra
liæð frá jörðu. Gólfið þar fyrir innan var úr
gríðarstórum hellum. Þar á miðju brann
mikið bál. Fyrir öðrum enda byggingarinn-
ar var upphækkaður pallur. — Lifði ég mig
raunverulega aftur í liðna tíma? Er mögu-
legt að breyta rás tímans?
Eru atvik, sem gerðust fyrir ævafornu,
alltaf að endurtaka sig? Var þetta ekki á
ntiðri tuttugustu öldinni? Hafði égogmínir
jafnaldrar ekki alltaf lifað við öll þau þæg-
indi, sem vísindin hafa fært okkur síðustu
öldina? En það, sem ég sá þá, var eins raun-
verulegt fyrir mér þá og hin líðandi stund,
þegar ég skrifa þetta.
Inni í byggingunni var krökkt af fólki.
Söngurinn hljómaði stöðugt. F.inhæfar karl-
mannaraddir. Ég geng nær með hálfum
liuga, en þó eins og dreginn áfrarn. Ég stað-
næmist í skugganum af einni steinsúlunni.
Flöktandi bjarminn af bálinu slær rauð-
leitri birtu á andlitin kringum bálið. Fólk-
ið er undarlega æst og hávært. Það er fá-
tæklega klætt. Sterkur kliðúr, líkastur
þrumuhljóði, liljómar frá vörum þess með
jöfnu millibili. A pallinum andspænis mér
voru stórir dökkir flekkir. Þar var hópur
manna, sem voru allir klæddir einhverskon-
ar skikkjum.
Skvndilega þagna raddirnar og kliðurinn.
Maður, sveipaður síðri hvítri skikkju, stígur
að pallinum. Hann snýr sér gegnt bálinu
með uppréttum höndum og hefur upp
raustina. Hann er liár og tignarlegur í elds-
bjarmanum. Rödd hans er lirein og sterk.
Hann mælir á tungu, sem ég skil ekki. Þeg-
ar hann hefur lokið máli sínu, hljómar söng-
urinn að nýju. Uxi er leiddur upp að stöpl-
inum. Þegar hann er teymdur fyrir birtuna
af bálinu, sé ég, að hann er livítur. Skikkju-
klæddi maðurinn hefur blikandi hníf á loft.
Eg sé, hvar uxinn hnígur niður. Nokkrir
mannanna beygja sig niður, og færa síðan
goðanum eitthvað, sem líktist íláti. Hann
eys blóðinu yfir mannfjöldann. Þung stuna
líður frá hinum óteljandi börkum. Enn stíg-
ur goðinn fram og mælir eitthvað með sinni
hljómmiklu rödd. Nú er sem fjöldinn ætli
að tryllast af fagnaðarlátum. Söngurinn
hljómar hærra en áður. Það er auðfundið,
að nú er eitthvað mikið á seyði. Gleðiópin
smádeyja út. Ég sé, að ung stúlka er leidd
fram fyrir bálið. Hún er klædd látlausum
hvítum kyrtli. Hún er föl og svarthærð.Fyrst
er sem hún sé hikandi. Hún staðnæmist og
lítur í kringum sig, eins og hún vænti lijálp-
ar. Mér finnst sem augnaráð hennar stað-
næmist við skuggann af súlunni, sem ég
stend við. En hún heyrir aðeins ánægju-
muldur frá fólkinu. Hún lítur aftur í áttina
til mín, á mig, að mér finnst, og mér finnst
sem augnaráð hennar bræði mig upp, og
ég lít undan. En nú er sem hún taki ákvörð-
un. Örugg í fasi gengur hún til blótstalls-
ins. Hvílík frumstæð grinnnd. Verð ég að
trúa því, að þeir slátri henni með jafn köldu
geði og riautinu? Hvílík villimennska. Hún
beygir sig sjálfviljug fram yfir stóra fer-
strenda steininn á pallinum. Ánægjukliður
berst frá mannfjöldanum. Goðinn nálgast.
— Ég þoli þetta ekki. Ég verð að gera eitt-
hvað, grípa til einhverra úrræða, enda þótt
MUNINN '31