Muninn - 01.12.1961, Blaðsíða 8

allt virðist vonlaust, því að hvað get ég gegn
þessum í'jölda?
Ég er allur í svitabaði. Ég sé, þegar goð-
inn hefur upp blikandi hnífinn. Mér sortn-
ar fyrir augum. Ég æð'i beint út í rnann-
þröngina. IJað seinasta, sem ég man, var
gífurlegt gleðióp frá mannfjöldanum.-----
Ég vakna í dögun. Kuldinn vekur mig.
Ég ligggralinn í dúnmjúkum mosanum. Ég
lít í kringum raig. Ég <er staddur í sama
rjóðrinu. í kringum mig eru einhverjar ó-
lögulegar steinþústur, að mestu grafnar í
jarðveginn. Á stöku stað standa liallandi
steindrangar, mosavaxnir. Atburðir nætur-
innar standa mér ljóslifandi fyrir luigskots-
sjónum. Seinasta ánægjuópið nístir ennþá
gegnurn rnerg og bein. Mér líður illa. Ég
rís upp úr mosanum. bað er hvassara en í
gær, og ég sé, hvernig laufið fýkur fyrir
vindinum. Ég er ringlaður. Veruleiki og
ímyndanir ruglast santan í huga mér. Ég
reyni að gera mér grein fyrir í hvaða átt
halda skuli heimleiðis. Þegar ég hefi fundið
stíginn, sný ég ntér við og horfi yfir rjóðrið.
Það er varla liægt að greina, að þessir föllnu
og hálfgröfnu steindrangar liafi verið reist-
ir af manna völdum, sem tungjörð um veg-
legan blótstað. En þó má enn sjá steininn
stóra, sem var á miðjum blótstallinum;
steinninn sjálfur er mosa hulinn, en mótar
þó enn vel fyrir honum. —
Fólkið á herrasetrinu vissi ekki til annars
en ég hefði solið í herbergi mínu alla nótt-
ina. Ég hafði rétt tíma til að liafa fataskipti,
áður en hringt var til morgunverðar. Ég var
fölur og þegjandalegur, meðan við. sátum
undir borðum. Seinna um daginn barst tal-
ið að sögu írlands. Húsbóndinn, sem var
allra manna fróðastur um þau efni og
þó sérstaklega um sögu þessa héraðs, minnt-
ist á, að ekki langt frá hefði blótstaður hinna
heiðnu verið. Síðan bætti hann við bros-
andi, að einmitt síðastliðna nótt liefði verið
venja að halda haustblíitið. Bændur héldu
því fram, að þar væri reimt, og enn mætti
heyra söng heiðingjanna innan úr skógin-
vun þær nætur, sem gömlu blótin voru ltald-
in. Þeir þyrðu þá ekki fyrir sitt litla líf að
fara út fyrir dyr, því að þá væri skógurinn
morandi af hvers kyns öndum og óvættum.
Allir hlógu, en ég dró mig í hlé og var þungt
hugsandi. — Ég dvaldist ekki nema nokkr-
um dögum lengur á óðalssetrinu. Þá fór ég
til Dyflinnar.
Eitt sinn bar svo við, að ég var staddur í
fornminjasafni þar í borg. I einni deildinni
voru geymdar plöntur með fornírskri mál-
lýsku. Af einhverri rælni bað ég vörðinn að
lofa mér að heyra nokkur sýnishorn. — Ég
blátt áfram hrökk í kút. Að eyrum mér
streymdi hin horfna tunga. Mér fannst ég
aftur vera staddur í hofinu forna og hlusta
á goðann ákalla guðina, írsku guðina, sem
nú lifa aðeins í þjóðtrú og sögum.
— Jón.
í TÍMUM
Stærðfrœði i 111. B.
Brynjólfur: „Hvað er eiginlega hringur?"
Ágúst G.: „Strik, sem er fast í annan
endann, en snýst í hinn.“
Þýzka í VI. A.
„Jakob stieg, in die Hánde der starken
Anna tretend, auf die Schultern Johanns."
Jóhann þýðir: „Jakob steig upp á herðar
Jóhanns, sem stóð á höndunum."
Stccrðfrœðipró)/ i IV. B.
Þórmundur skilar auðu blaði.
Jón Hafsteinn kallar á eftir honum:
„Það er nú venja að strika undir allar út-
komur."
Danska i IV. S.
.... svævede dens blik til alle sider . . . . “
Jón Kr. þýðir: „Augu hans svifu í allar
áttir.“
Og áfrant: ,,. . . .bag det ábne land gik
just solen neð.“
Sami þýðir: „Og bak við opið landið sett-
ist sólin rétt niður.
32 MUNINN