Muninn - 01.02.1962, Blaðsíða 15

FALL
Nú ku vera komið í tízku
að kunna sín fræði greitt.
En ég stóð mig þunnt í þýzku
og þar fékk ég — ekki neitt!
í stærðfræði stóð ég mig illa
ég stamaði, þankinn var seinn
og prófið ein vesældar villa,
ég varð að fúxa með einn.
í ensku ég óður barðist,
ég ætlaði að standa mig, sko,
en livað sem ég vasklega varðist
viti menn — fékk ég tvo.
FYRR OG NÚ
Ei var sti tíð í gleymskuna grafin
glæsimennskunnar ljóma er vafin,
fósturjarðar lielgi var hafin
til liæða í snjöllum bögum.
En nú er það brauðið og baunaskálin,
á borðið lögð er þjóðarsálin,
landinu semja svikamálin
seggir á vorurn dögum.
— nemo
HAUST
Elúmtjöld rökkurblá,
reifa gxund og lilíð.
Elaustsins andardrátt
yfir fjörðinn ber.
Sölna sumarblóm,
sofnar víðikló,
yfir djúpum dal
drúpir þögul nótt.
Esshdge.
í latínu lágt var skriðið
og laukréttu svörin fá.
Ég hafði ekki kvartað, en kviðið,
ég kom mér samt upp í þrjá.
Mér líður svo ári illa.
Nú æpir mín tillinning,
að ég sé ein veraldar villa,
sem vilji fá leiðrétting.
- eff.
MUNINN
63