Muninn - 01.02.1962, Blaðsíða 22

SALMURINN UM BLOMIÐ
Hann var bara gamall maður, sem átti
sinn eiginn heim.
En heimurinn hans var svo fallegur.
Hann sagði, að blómin væru líf rnann-
anna, og þegar maðurinn fæcldist, fæddist
um leið blóm á jörðunni, senr lifði jafn
lengi og maðurinn.
Og trén voru hugsjónir mannanna.
Hann kom á hælið fyrir þrem vikunr og
var látinn í númer tuttugu, og við urðum
vinir, því að ég var í núnrer nítján.
Hann lrafði verið garðyrkj unraður, og
liann hlúði að blómunum og reytti frá þeinr
illgresið.
Það hafði verið þurrt sumar, og hlónrin
skrælnuðu. En eina nóttina byrjaði að
rigna. Þessa nótt vakti ég og talaði við
myrkrið, en myrkrið er unnusta nrín, og
þegar rignir, er hún döpur og þarfnast al-
tiðar. Þá heyrðum við, að gler brotnaði og
ganrli maðurinn skreið út unr gluggann
sinn. Og ég ætlaði að kalla á lrann að láta
myrkrið vera.
En hann var ekki að finna myrkrið,
hann rétti upp hendurnar og lrorfði í regn-
ið, og hann grét. Svo lagðist hann í mold-
ina og boraði niður lröndunum. Hann var
ríkur að geta grátið, og ég gladdist með
lronunr. Hann tók handfylli af mold, strauk
henni framan í sig og lét svo regnið þvo
sér. En þá tóku þeir hann. Þeir voru níð-
ingar.
Kannski elskaði lrann regnið, eins og ég
elskaði nóttina.
Síðan var hann alltaf lokaður inni, þeg-
ar regrrið kom.
Við strukunr af lrælinu, gamli maðurinn
og ég. Hann ætlaði að sýna mér blómið
sitt. Þegar við sáum ekki lengur hælið, þá
lrló hann. Það var gaman að sjá þennan
gamla mann glaðan eins og barn. Hann lét
vatn í húfuna sína og skildi Irana aldrei við
sig.
Það var víst í gær, senr við strukum, en
nrér finnst það vera nrannsaldur. Við geng-
um áfranr í alla nótt. Gamli nraðurinn vildi
ekki hvíla sig. En í nrorgun var ganrli nrað-
urinn orðinn þreyttur, og lrann datt og
missti vatnið úr húfunni sinni. Og þá grét
liann, því að hann gat ekkert fært blóminu
sínu. Ég varð að styðja hann. Hann var svo
viðkvæmur og átti erfitt nreð gang, og ég
spurði hann, hvort blónrið væri langt í
burtu. Ganrli maðurinn benti út í fjarsk-
ann og sagði, að uppi á þessu stóra fjalli
væri blónrið sitt....
Ég varð reiður. Hann var fífl, ganrli nrað-
urinn, lrann átti sinn eiginn Ireinr, en heim-
urinn var ofviða ganrla manninum. Ef við
einlrvern tíma næðum upp á fjallið, þá væri
það nrér að þakka.
Við náðunr upp á fjallið núna rétt áðan,
og ég varð að bera gamla manninn síðasta
spölinn. Og þetta var þá blómið lians,
svona lítið og svona ljótt. Ég lreld á blónr-
irru í lófanum, ég sleit það. Ég reyndi að
segja honunr, að þetta væri ekki blónrið
lrans. Og ég sagði, að hann væri geggjaður
og að maðurinn væri ekki blónr.
Núna er farið að rigna, og regnið er dá-
samlega svalandi.
En ganrli maðurinn er dáinn. Hann dó,
þegar ég sleit blómið.
Svona líka Ijótt blónr. Br. Viborg.
Þýzka í 4. S.
,,Das Geráusch erfúllte clen Wald nrit
lauten Rauschen.“
Pálnri þýðir: „Hávaðinn fyllti skóginn
með skrjáfi sínu."
70 MUNINN