Muninn - 01.11.1962, Blaðsíða 6

Sofið undir SIGNUBRÚ
„Þat mælti mín móðir
at mér skyldi kaupa
fley ok fagrar árar
fara burt með víkingum."
Svo kvað Egill Skallagrímsson fyrir þús-
und árum, að því er segir í fornum bókum.
Enn er útþráin mörgum íslendingum í blóð
borin, en fæstir munu nú lengur fara utan
í þeim tilgangi að „höggva mann ok annan".
Okkur er kunnugt um tvo heimsmanns-
lega fimmtubekkinga, þá Ragnar Sigurðs-
son og Steinar Þorsteinsson, sem í sumar
hjuggu greinar af trjám og óku möl á
Frankagrundu, þar sem víkingar forðum
brenndu kirkjur og báru ungbörn á spjóts-
oddum. Hyggjum við gott, að einhverjir
landar iÞorgeirs sáluga Hávarssonar skuli
hafa liaft sinnu á að bæta fyrir gömul brot,
og betra er seint en aldrei. Eftir að blaða-
maðurinn hefur ginnt þá félaga inn á Hótel
Kea með kaffi og rjómapönnukökum, dreg-
ur hann upp blokk og penna og tekur að
bera upp spurningar:
— Hvað höfðuð þið félagar helzt fyrir
stafni þarna syðra?
— Ja, við vorum nú eiginlega í eins kon-
ar atvinnubótavinnu, endurbættum vegi,
hjuggum til tré og snyrtum í skemmtigörð-
um.
— Og á vegum hverra?
— Franskrar stofnunar í París, sem vinn-
ur að auknum kynnum milli æskufólks af
ýmsu þjóðerni.
— Hvernig var samkomulagið á milli
þjóðanna þarna?
— Prýðilegt, meira að segja milli Frakk-
anna og Þjóðverjanna. T. d. vorum við einu
sinni að skoða helli í nágrenni Reims, þar
sem Þjóðverjar höfðu útbúið virki í stríð-
inu. Leiðsögumaðurinn lýsti þessu öllu
6 MIISI N N
mjög skilmerkilega og sýndi okkur, lnar
Frakkar og iÞjóðverjar lágu í þrjá daga og
skiptust á skotum í myrkrinu. En það bar
ekki neitt á neinu.
— Teljið þið ábatavænlegt lyrir íslenzka
námsmenn að stunda vegagerð í Frakklandi
á sumrum?
— Það er mikið álitamál. Við urðum að
borga 36 nýfranka fyrir dvölina í fyrstu
vinnubúðunum, en minna, eftir því sem
við vorum lengur.
— Kynntust þið nokkrum tæknilegum
nýjungum í þessari vinnu?
— Nei, hreint ekki. \hð notuðumst \ið
venjuleg handverkfæri s. s. hjólbörur skófl-
ur og sigðar.
— Voruð þið dálítið duglegir?
— Jaa, (þeir líta livor á annan) já, einu
sinni settum við met. Við vorum með strák-
um frá Viet-Nam og Hollandi og mokuðum
úr 35 tonnum af möl, meðan 12 aðrir mok-
uðu úr 15 tonnum. Sumir voru alltaf að
leggja sig og sleikja sólskinið, sérstaklega
M aroccomen n irnir.
— Hvernig var fæðið?
— Léleot. Stofnunin er heldur fátæk, o°
við urðum að kokka sjálfir.
— Nú, einmitt. Þið liafið kannske komið
einhverjum íslenzkum réttum á framfæri?
— Ja, ég bjó nú einu sinni til kartöflu-
stöppu, eins og tíðkast hér heima, segir
Steinar, en þeim þótti ég fara lieldur aftan
að siðunum, þegar ég sykraði stöppuna en
saltaði kakóið.
— Og hvernig smakkaðist stappan?
— Ja, það endaði nú með því, að ég borð-
aði hana einn, segir Steinar, og brosir af-
7 O 7 O
sakandi, en Ragnar glottir.
— Það virðist augljóst, að þessi landkynn-
ing hefur misheppnazt, svo að ég forvitnast