Muninn - 01.11.1962, Blaðsíða 9

betur fer hafa víðsýnir menn gripið í taum-
ana með réttlátum aðgerðum. Eg hlýt að
hafa verið mjög heimskur, þegar ég var
ungur.
Að vísu er starf rnitt tilbreytingarlítið,
en peningar eru alltaf peningar.
Eg kem á skrifstofuna kl. 9 sezt í þægi-
legan skrifstofustól, sem er á hjólum. Eg
fletti blöðum og skrifa tölur og aftur tölur.
Svo hef ég síma og allar tilheyrandi skrif-
stofuvélar á skrifborðinu mínu, ef ég skyldi
þurfa að margfalda eða leggja saman flókn-
ar tölur eins og 23 og 97. Við næsta borð
til hliðar við mig er ung og falleg stúlka.
Eg mundi sjálfsagt líta ti! hennar hýru
auga, ef ég hefði ekki unnið á þessari skrif-
stolu í 20 ár. Og við hjónin erum líka barn-
laus. Það hefur nefnilega lamandi áhrif á
kynferðislífið að vinna á svona skrifstofu í
20 ár.
I gærdag gekk ég líka eftir þessari götu
á leið heim til mín (konan mín er nefni-
lega í mörgum klúbbum). Þá hitti ég garnl-
an skólabróður minn, sem var einu sinni
samherji minn. Hann var eldheitur múg-
sinni, en talsvert drykkfelldur, enda hafði
skólaganga hans ekki orðið löng. Hann var
einn af þeinr, sem liægt var að tæla og
teynra á asnaeyrunum, þótt aldrei hefði
hann borið gæfu til að komast í góða stöðu
eins og ég, og láta af þessu heimskulega
verkalýðsbrölti. Mér var í raun og veru \el
við manngarminn, þótt hann hefði oft
„klumskjaftað" mig, eftir að ég „kristnað-
ist“.
Eg bauð honurn heim til mín, þótt hann
væri bæði illa til fara og drukkinn. Við
ræddum um skóladaga okkar og bernsku-
brek. Þegar við vorum seztir inn í þægilega
stofuna með \indla og Whiskyglös, þá
byrjaði mannfýlan að tala um pólitík. Ég
hef satt að segja aldrei verið sérlega hrað-
mælskur í slíkum umræðum, og satt að
seg ja fór hann hálfilla með mig. Og það var
engin furða, þótt ég fylltist réttlátri reiði,
þegar þessi siðlausi og larfalegi villimaður,
sem sat í mínum hægindastól og drakk mitt
vín, sagði mér, að ég hefði selt sál mína
fyrir skrifstofustöðuna og svikið skoðun
mína. Þvílík smán! Ég ákvað að hefna mín.
En hvernig átti ég að gera það? Gat ég
ekki baunað einhverju á hann í staðinn?
En mig skorti hugmyndaflug til þess. Átti
ég að reka manninn út? Hann gat kannske
neitað að fara út. Það er ekki gott að segja,
upp á hverju þessir barbarar kunna að taka.
Nei. Ég fór aðrar leiðir. Ég talaði þvert um
hug minn og reyndi að stilla mig. Ég leiddi
talið að starfi mínu á skrifstofunni, sagði,
að þetta væri mjög heiðarlegt starf, sem
hvaða verkalýðssinni sem væri gæti komizt
í. Hinsvegar væri starf gjaldkerans ekki eins
eftirsóknarvert. Því fylgdi mikil ábyrgð, en
samt væru varúðarráðstafanir, t. d. gegn
innbrotum, litlar senr engar. T. d. væVi
auðvelt að klifra inn um glugga á annarri
hæð hússins, þar sem allir lyklar skrifstof-
unnar væru geymdir. A hverri nóttu væri
mikið fé geymt í peningakassa gjaldkerans.
Ég gat [ress samt ekki, að í húsinu væri bæði
viðvörunarkerfi og fílefldur næturvörður.
Síðan leiddi ég talið inn á aðrar brautir.
Kunningi minn var orðinn ör og ræddi
mjög um mismuninn á lífskjörum rnann-
anna o. s. frv. T. d. lifði ég í alsnægtum, en
hann væri hungraður á hverjum degi. Seint
um kvöldið kom svo konan heim, ábúðar-
mikil að vanda. Þá hrökklaðist hann út, en
konan mín ræddi mikið um nýjustu kvöld-
kjólatízkuna og þennan dásamlega, nýja
morgunslopp, sem hún hafði séð hjá vin-
konu sinni.
Þegar ég kom á skrifstofuna í morgun,
var mér sagt frá því, að næturvörðurinn
hefði handtekið þjóf í skrifstofu gjaldker-
ans um nóttina. Þjófurinn hafði verið tals-
vert ölvaður og verið að bisa við að opna
tóman peningakassa.
Ég glotti í lauini. — 'Það gerir mann kald-
hæðinn að vinna á svona skrifstofu í 20 ár.
ip.
M U N I N N 9