Muninn - 01.03.1963, Blaðsíða 7

annað eftir en kjálkaþreytu og spurning-
una: að hverju var ég eiginlega að hlæja?
Tóm leikrit, sem á fræðimáli eru kölluð
farsar. En því miður er það þessi tegund
leikrita, sem hvað bezt eru sótt af öllum
almenningi. Ég er alls ekki á móti góðum
hlátri, hann er sagður lengja lífið, en að
dýrka Thalíu fyrir hláturssakir einar, er að
mínu áliti glæpur og svik gagnvart gyðj-
unni.
Snúum okkur þá að verkefni L. M. A. í
ár. Ætla mætti, ef litið er á nafn fyrirtæk-
isins, i. e. Leikfélag Menntaskólans á Akur-
eyri, að hér væri á ferðinni menningarvið-
burður, að „rjómi“ íslenzkrar æsku og nem-
ar við skóla, sem kennir sig við menntir,
bæru á borð fyrir leikhúsgesti eitthvert það
verk, sem til menntunar og göfgi mætti
leiða. En það er öðru nær. Sannleikurinn
er sá, að flest verkefni L. M. A. hafa verið
hreinræktaðir farsar og sízt til menntunar
fallnir, sem þó hlýtur að teljast eitt aðal-
hlutverk leiklistarinnar (með undantekn-
ingum þó, sbr. Eftirlitsmanninn eftir Go-
gol). Eða að hvaða marki stefna þeir for-
ráðamenn L. M. A. með starfsemi sinni,
og hvernig eru verkefni valin?
Eins og áður hefur verið minnzt á, er ekki
allt fengið með hlátrinum — eða hvað? I3að
skyldi þó ekki vera gróðahyggjan, sem ræð-
ur ríkjum í L. M. A.? Einhver regla virðist
þó ráða í verkefnavali, t. d. virðist vera and-
legur skyldleiki með því, sem leikið var í
fyrra og því í ár. í fyrra var unt að ræða ó-
gifta móður, sem gjarnan vildi giftast og
hafði úr þrem karlmönnum að velja. Nú í
ár ein kona gift tveimur mönnum í einu.
En mér er spurn: Hvar endar þetta?
Enginn bjóst við því í alvöru, að L. M.
A. setti upp verk eftir Brecht eða Ionesco,
en ég efast um, að ekki hefði mátt færa upp
betra leikrit en Trial and Error eftir Ken-
neth Horne, með svipuðum tilkostnaði og
fyrirhöfn. Af þeim leikritum, sem L. M. A.
hefur sýnt nú seinni árin, tekur þetta á-
reiðanlega öllum fram, hvað vitleysu snert-
MUNINN 59