Muninn - 01.03.1963, Blaðsíða 13

Eg sleit þann fjötur
Henni þótti vænt um mig, en ég sveik
hana. Hún treysti mér, en ég brást trausti
hennar. Sennilega hefur mér aldrei þótt
eins vænt um neitt eins og hana. Og hún
elskaði mig. Ast hennar var hrein og ein-
læg, og ég var ósjálfbjarga gagnvart henni.
Ég fann, að ég verðskuldaði ekki jnessa ást
og þetta traust. Mig langaði til að særa
liana. Sjá hana reiðast, sjá hana gráta og
segja, að ég væri óþokki. Hún var svo sak-
laus. Hún gaf mér allt. Af hverju einmitt
mér? Af hverju ekki einhverjum öðrum?
Af hverju mér, sem ekki kann að fara með
verðmæti? Af hverju mér, sem svívirði allt,
sem mér er heilagt? Hvað gaf ég í staðinn?
Ekkert.
Ég var ræfill, þegar ég liitti hana. Hún
var svo góð. Hún sagðist ætla að hjálpa
mér. Nú er ég ennþá meiri ræfill, af því
að ég brást trausti þess eina, sem treysti
mér.
Hún hafði samúð fólksins. Það talaði við
hana og reyndi að koma vitinu fyrir hana.
„Sérðu ekki, að þetta er ræfill?“ iÞað vildi
henni vel. Hún hefði átt að trúa því. En
hún treysti mér. Hún var stolt, og hún bak-
aði sér óvild fólksins. Hvað kom henni við,
hvað fólkið sagði. Einhvern tíma gæti hún
sýnt því, að hún hefði haft á réttu að standa.
Og núna? Hefur hún mikla ástæðu til að
vera stolt? Nei, litla stúlkan mín hefur tap-
að. Hún fær aftur samúð fólksins. Það vor-
kennir henni og segir: „Þér var nær,“ það
er erfitt að vera stoltur og láta vorkenna
sér.
Litla stúlkan mín hefur tapað. Og hún
verður að þola samúð fólksins. Það var mér
að kenna. Hvernig gat ég gert henni þetta,
einu verunni, sem mér þótti vænt um?
Hún var svo góð og svo fullkomin. Þess
vegna gerði ég þetta. Ég gat ekki þolað, að
hún væri góð, því ég verð að svívirða allt,
sem mér er heilagt. Ég gat ekki þolað, að
hún væri fullkomin, þess vegna vildi ég
særa hana, svo hún gréti, og gera hana
reiða, svo hún skammaði mig. Ég vildi geta
fyrirlitið hana.
En hún elskaði mig. Ast henar var hrein.
Hrein og einlæg. Hún umkringdi mig á
alla vegu. Lokaði mig inni. Breytti mér.
Ég var ekki lengur ég sjálfur. Ég var eitt-
hvað allt annað. Eitthvað gott skapað af
ast. Mér fannst ég vera að kafna. Ég vildi
vera ég sjálfur. Og hvað var ég svo? Ræfill.
Ég man kvöldið, sem ég sveik hana,
kvöldið, sem ég brást trausti hennar. Hún
skildi mig, og hún vorkenndi mér. Ég vildi
að hún hefði ekki skilið mig. „Ef þér finnst
ástin vera þér fjötur, þá slíttu fjöturinn."
Og ég sleit hann. Samt er ég í fjötrum. Þá
fjötra get ég ekki slitið. Maðurinn er alltaf
í fjötrum. Ég sleit þann, sem var mýkstur
og beztur, þann sem særði mig ekki. Hin-
ir eru harðir og þröngir og nístast inn i
holdið.
Ég man þetta kvöld. Hún reiddist ekki.
Nei, hún horfði á mig með þessum stóru
bláu augum. Og meðan hún horfði, fyllt-
ust þau hægt af tárum. Hún sagði ekkert,
bara horfði með þessum augum, þangað til
litur þeirra var orðinn dimmblár, þá sneri
hún sér við og fór. Fór án Jiess að segja
nokkuð. Ég vissi af hverju hún fór. Ég
vissi, að þegar augu eru orðin dimmblá,
rúma þau ekki lengur tárin. Þess vegna fór
hún. Hún vildi ekki láta mig sjá sig gráta.
Ég er fjötraður og get ekki grátið. Ef ég
gréti, myndu fjötrarnir bresta. Hún fór, af
því ég vildi vera ég sjálfur. Vera ræfill. Það
væri gott að geta grátið.
Bera.
MUNINN 65