Muninn - 01.05.1963, Blaðsíða 7

yfir næstu götu og hleypur góðan spöl eft-
ir henni. Þegar Jdú þykist viss um að vera
kominn nógu langt, gengur þú rólega yfir
á aðalgötuna aftur.
Og það stendur heima. Þú kemur að
lienni, þar sem hún bíður eftir grænu ljósi
við gatnamótin. Þú gerir þér upp undrun-
arhreim í röddina, er þú segir: „komdu sæl,“
eins rólega og þér er unnt. „Sízt átti ég von
á að liitta Joig hér.“
„Sæll vertu,“ segir hún eins og henni
komi samfundirnir ekkert á óvart.
Það verður óþægileg þögn. Auðvitað ætl-
aðir þú að segja miklu fleira við hana, en
það er svo erfitt að finna réttu orðin. Og
hún gerir sig ekki líklega til að hefja sam-
ræður.
„Á hvaða ferð ert Jdú? Býrð þú ekki enn
fyrir norðan?“ spyrð þú að lokum, þótt þér
sé fullkunnugt um Jjað. Hún svarar án Jress
að líta við: „Við erum nrina í sumarbústað
hér uppi við vatnið.“
Við. Hún sagði „við“. Auðvitað er dreng-
urinn hjá henni. Drengurinn þinn. Þú hef-
ur ekki séð hann næstum því í tvö ár. Hann
ætti að vera orðinn sjö ára núna. Löngunin
til að sjá hann blossar upp að nýju, sterk-
ari en nokkru sinni fyrr. Þú liafðir að vísu
eitt sinn samþykkt, að hún skyldi halda hon-
um, en Jdú hafðir ekki vitað þá, hverju þú
varst að afsala þér.
Enn rýfur þú þögnina: „Má ég ekki
ganga með þér á leið? Ég get borið fyrir þig
töskuna.“
„Þú ræður því, mér er sama,“ segir hún
en réttir þér þó töskuna. Róðurinn virðist
heldur vera að léttast.
„Hvernig hefur drengurinn það, hefur
hann ekki stækkað mikið?“
„Honum líður ágætlega, Jrakka þér fyrir,“
segir hún þurrlega. En jDegar þú hugsar um
rödd hennar á eftir, finnst þér sem brugðið
hafi fyrir ástúð undir niðri. Líklega er
henni ekki eins þvert um geð að ræða um
hann við þig og hún vill vera láta. Þú ert
jafnvel kominn á fremsta hlunn með að
segja eitthvað á þessa leið: „Hvernig litist
þér á að reyna að taka upp þráðinn aftur,
þar sem hann slitnaði?" En til allrar ham-
ingju segir þú það ekki. Það er ómögulegt
að segja, hvernig hún hefði brugðizt við.
Þú mátt heldur ekki hætta á neitt, fyrr en
þú hefur fengið að sjá drenginn. En hverj-
um augum mundi hann annars líta á þig?
Hvaða hugmyndir skyldi hún hafa gefið
honum um þig og fjarveru þína? Kannske
liti hann á þig eins og svikara, sem hefði
hlaupizt á brott og skilið Jrau ein eftir. En
þú reynir að víkja þessum dapurlegu hugs-
unum úr huga [Dér. Þið gangið líka rétt í
{Dessu fram hjá sportfataverzlun, og Jrá dett-
ur jDér nokkuð í hug. Þú leggur töskuna
frá þér niður á stéttina.
„Viltu bíða mín andartak, meðan ég
bregð mér hingað inn?“ Hún kinkar kolli
og-----jú, jDað er ekki um að villast. Það
vottar fyrir brosi í öðru munnvikinu.
Þegar þú kemur út aftur, heldur þú á
böggli undir hendinni með kúrekabuxum,
leðurbelti og skinnstakk á sjö ára dreng. Þú
sérð strax, að konan hefur fylgzt með þér
gegnum gluggann. Hún stendur enn í sömu
sporum með töskuna við hlið sér og brosir,
er hún segir: „Það er auðséð, að þú hefur
einhvern tíma verið strákur.“
Eftir þetta ganga allar samræður auðveld-
ar. Þið talið um ýmsa hversdagslega hluti
milli himins og jarðar, en minnist ekki á
neitt, sem viðkemur fortíð ykkar.
Þegar Jrið sjáið heim að sumarbústaðn-
um, byrjar þú strax að svipast um eftir
drengnum. Fyrst sérðu svolitla hreyfingu
bak við gluggatjald, og rétt á eftir er útidyr-
unum hrundið upp, og hann kemur hlaup-
andi til ykkar. Hún er svolítið á undan þér,
og hann grípur um háls hennar og kyssir
hana, er lnin tekur hann í fangið. Síðan
sleppir hún honum og segir honum að
lieilsa pabba sínum. Hann hleypur þegar
til þín, kyssir Jrig og ræður sér ekki fyrir
kæti. Þú hendir frá þér bögglinum og tösk-
unni og þrýstir honum að Jrér. Hann fer
MUNINN 87