Muninn - 01.05.1963, Blaðsíða 10
MIKAEL MIKAELSSON:
Musterið
Læknirinn lokaði hurðinni hljóðlega á
eltir sér og ég varð einn eftir. Að eyrum mér
ltarst söngur nunnanna. Söngurinn hafði
róandi áhrif á mig, angurvær, hvíslandi
barst hann inn í herbergið. Hann var sem
fjarlægur, ógreinilegur niður. Ég lokaði
augunum og hlustaði.
Þegar ég opnaði þau aftur, stóð öldung-
urinn við rúmið mitt. Snjóhvítt hárið og
skeggið mynduðu fallegan ramma utan um
mikilúðlegt andlitið.
Hann brosti góðlegu, skilningsríku brosi,
sem þó ekki raskaði djúpri ró andlitsins.
„Faðir,“ ávarpaði ég hann. „Hver ert þú
og hvað ertu að gera við minn sjúkrabeð?“
„Menn kalla mig ýmsum nöfnum, eftir
því sem þeir hafa vit og þroska til. Ég er
kominn hér til að veita þér skilning."
Ég svaraði honum. „Hvað á ég að gera
með skilning? Ég er að deyja. Ég er aðeins
tuttugu og tveggja ára og hef ólæknandi
lifrarsjúkdóm vegna ofdrykkju. Þú heyrir
sönginn. Nunnurnar biðja fyrir sál minni.
Hvers vegna hlýt ég að deyja svona ungur?"
Öldungurinn tók í hönd mína, um leið
og hann settist á rúmstokkinn. „Sonur, ég
er einmitt kominn til að gefa þér skilning
á því.“
Hann þagnaði andartak og horfði út í
myrkrið eins og til að hugleiða hvernig
bezt mundi vera að haga orðum sínum og
hóf síðan mál sitt.
„Þegar drottinn sköpunarinnar hafði
skapað mennina, setti hann þá fyrir neðan
fja.ll lífsbaráttunnar og sagði: Tilgangur-
blettur, örlítið dekkri en veggurinn í kring.
Veiztu, að unga, ljóshærða stúlkan með
brosandi augun býr yfir sorg?
Hún er systir mín.
inn með sköpun ykkar er að reisa á þessu
fjalli musteri menningarinnar. Hann
hlekkjaði hvern og einn við stein og sagði:
Musterið eigið þið að reisa úr þessum stein-
um. Það skal ekki vera í líkingu hússins,
heldur skulið þið hafa það að lífstakmarki
að velta steini ykkar upp þetta fjall. Að svo
mæltu yfirgaf hann þá í myrkrinu við fjalls-
rótina. Ofan frá tindi fjallsins stafar birtu,
og mennirnir leita í áttina til ljóssins. Stein-
arnir eru misþungir og ekki allir jafn stór-
ir. Margir formæla drottni sköpunarinnar
og segja: ,Minn steinn er þyngri en steinn
náunga míns. Þessi drottinn er óréttlátur
og miskunnarlaus. Sjáið til dæmis þessa
veikbyggðu konu. Hún er hlekkjuð við svo
stóran stein, að hún hreyfir hann varla,
þrátt fyrir ítrekaða áreynslu. Sumir, sem
engan tilgang sjá, gefa eftir í baráttunni. En
steinninn togar í. Stöðvast fyrst og fer svo
að velta niður. Hægt í byrjun. Við getum
stöðvað hann, segja þeir, sem gefið hafa
eftir. Leiðin niður á við er miklu auðveld-
ari. Seinna getum við svo unnið það upp,
ef við kærum okkur um.
En vegna þunga síns togar steininn æ
fastar í, og áður en þeir geta áttað sig, hef-
ur steinninn tekið af þeim valdið og dregið
þá með sér. Þeir, sem ekki hafa þrótt í sér
til að forða sér undan, eru dresrnir með o°-
að lokurn steypast hinir glötuðu niður í
myrkrið, langt niður fyrir þann stað, sem
þeir lögðu upp frá.
Nokkrir reyna að vísu að leggja á bratt-
ann aftur, en þeir eru þróttlitlir og gefi
þeir örlítið eftir, lenda þeir aftur í sama
myrkrinu.
Enn eru þeir sem koma sér fyrir á ein-
hverjum hjallanum, skorða þar stein sinn
og hvílast. Þeir horfa á þá, sem framhjá
fara, og dæma. Hversu miklu meiri erum
90 MUNINN