Muninn - 01.05.1963, Blaðsíða 33

Og Kristinn enn:
Það er af sem áður var.
Allar vildu meyjarnar
hjá mér sitja. Sést nú engin.
Sól míns lífs til viðar gengin.
En Jóhannes á síðasta orðið:
Hæverskan af honum drýpur,
hann ei þykist kvennasál.
En þegar hann fyrir krossi krýpur
krassandi verða skriftamál.
Rögnvaldur er uggandi um framvindu menn-
ingarmálanna:
Ríkir hljóð, því engan óð
eg mun góðan finna.
Hugarsjóðs má glæðast glóð,
gleymna þjóð á norðurslóð.
Guðrún teygir þráðinn lengra:
Vestrænn andi okkar stranda leitar.
Það er sem landið leiki við
ljóta fjandans ástandið.
Kristinn beinir nú til Bergþóru og Guðrúnar:
Hver mun vilja ljóðum ljóða
langs með borðsins rönd
til hinna miklu fljóðafljóða
Flýt þér nú mín önd.
Þær svara:
Til okkar Kristinn önd þín leið
og við gripum henni við.
Vængbrotin í verstu neyð
veltist greyið út á hlið.
Kristinn sendir um hæl:
Harpa ykkar hljómar vel en heldur lítið.
Hreyfið betur stillta strengi,
stuðlamál lát óma lengi.
Pálmi biður Kristin um blað og fær með því
þessa stöku:
Þér ég gef af gleði örk.
Góði, yrk án þrauta.
Ræktum andans eyðimörk
okkar sessunauta.
Pálmi svarar:
Yfir Kristni blaktir björk
birg af Óðins vínum.
Óðsins fræi um eyðimörk
eys af greinum sínum.
En nú virðist sem hagyrðingar séu þrotnir að
kröftum og líður löng stund þar til Friðrik segir:
Andinn virðist undinn.
Engir kveða drengir.
í sandinn streymir stundin.
Strengir hljóma ei lengur.
Ekki verður meira kveðið að sinni.
M U N I N N
Útgefandi:
Málfundafélagið Huginn.
Ritstjóri:
Rögnvaldur Hannesson.
Ritnefnd: Kristinn Jóhannes-
son, Bergþóra Gísladóttir, Sig-
urður Guðmundsson, Gunnar
Stefánsson.
Ábyrgðarmaður: Friðrik
Þorvaldsson.
Auglýsingastjóri: Georg
Tryggvason.
Prentverk Odds Bjömssonar
MUNINN 113