Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 5

séð, en afgangurinn, hægri áróður þinn,
sé ein af nauðþurftum ríkisstjórnar á
fallanda fæti.
Um hitt get ég upplýst þig, að það
þarf að toga blaðamatinn með töngum út
úr nemendum eða ganga milli manna með
tárum. Er ekki eitthvað að því samfélagi,
þar sem menn fást ekki til að skapa annað
á prenti en nýtt þjóðskipulag, eftir að hafa
rifið það gamla niður?
Blað hlýtur að túlka skoðanir þeirra,
sem í það skrifa. A.m.k. finn ég enga kvöð
á mér um að túlka þversummu af skoðunum
nemenda.
Hitt er miklu alvarlegra, þegar þu^
við hin ólíklegustu tækilæri og undir sí-
felldu yfirskyni hlutleysis o^ griðar,
treður inn á nemendur þínum politisku sk—
oðunum. Yfirleitt er þetta andsovétismi,
sem ekkert gerði til, ef þú settir ekki ^
iafnaðarmerki á milli hins faranlega stjorn—
kerfis austan járntjalds og hagsmunaharáttu
nemenda; hugsýna okkar um mannúðar- og
hamingjuþj óðfélag. Framtíðarþj óðfélagið
verður álíka fjarskylt hinum harðstýru
skrifstofuveldum í Austur-Evrópu og hmum
saurugu og valdasjúku Vesturveldum.
Það er mín sannfæring, að andkapi-
talískur áróður sé aldrei og hvergi ó-
þarfur, á meðan auðvaldið tröllríður ver-
öldinni í heimsku sinni og græðgi.
Ég veit, að fyrirer.narar mínir skrif-
uðu ósköp fallega um fjallkonuna fríðu og
gamla skólann okkar, en ég er ekki eins
viss um raunhæfa þýðingu slikra skrifa.
Við lifum í undarlegum heimi. ^Börn
eru alin upp í tortryggni og hatri á and-
stæðinginn. Lífsskoðun kalda stríðsins er
viti firrt.
Morðvopn virðast orðin mannsins bryn-
asta nauðsynjavara. Ökologiskt hrun líf-
heimsinsaf völdum mengunar, voíir yfir.
I Austur -Evrópu og víðar er personu-
frelsi stórlega skert og litlar horfur a
breytingu til batnaðar. 1 Afrxku, Suður—
Ameríku og víðar viðhafa herveldin enn
hina hræðilegu nýlendukúgun.
A Vesturlöndum er enn í gildi hin and-
styggilega skipting manna í stéttir. Mann-
skepnan sem slík er þar að engu höfð, en
gróði settur ofar öllu. TæknLn.sem færði
okkur efnalega velmegun og^átti að færa
okkur hamingjuna, orsakar í allsnægtar-
ríkjunum óskaplegan gróða nokkurra manna,
en eilífðarpuð hinna og tilgangslaust lif.
En jafn, framt verða ríkar^þjóðir stöðugt
ríkari og þær vanþróuðu fátækari. Þetta
stafar allt,- hvert atriði, af kapitalisma
í einhverri mynd.
' Enn í dag verða fátækar þjóðir að
kaupa frelsi sitt óheyrilege dýru^verði.
ötrúlega víða býr örsnauð þjóð í
landi sem vellríkt er af auðlindum.
Voldugasti óvinur fátækra þjóða er
U.S.A.’
I U.S.A. búa 6% íbúa jarðar. U.S.A.
ræður yfir 60$ auðlinda jarðar sem
að mestu eru utan heimalandsins.
Samhengið er auðsætt: Með marg-
þættri aðstoð við einræðis og aftur-
haldsstjórnir, í versta falli hernaðar-
íhlutun gegn þjóðfrelsisöflun tryggja
þeir sér sem frjálsastan aðgang að
auðlindunum.
Víetnam er ein þjóð, sem berst ó-
trúlega einhuga, einhuga ge.gn árásarher-
num og leppunum.
Herveldið fótumtreður í himin-
hrópandi órétti sjálfsákvörðunarrétt
smáþjóðar, fremur arðrán og morð á morð
ofan á blásnauðum víetnömskum bændum,
sem hafa gert sig seka um að krefjast
hlutdeildar í gæðum jarðar. En hér
uppi á Tslandi hefur fólk furðulegar
hugmyndir æm þessa níðingsle.gu árás.
Þar kemur til "hlutleysi" fjölmiðlanna.
A meðan vesturheimskir auðjöfrar sól-
baka sig í lystisnekkjum sínum, aka í
löngum bílum og velta sér í illa fengnum
auði, hrynja börn niður ur hungri og nap—
almsárum hjá fátækum þjóðum. I USA sjálfu
verða þær raddir sífellt hærri, sem heimta
að múgmorðunum linni. Það gerir nánast
hver maður, sem eitthvað kynnir sér raun—
veruleikann um Indó—Kína. En morðingjarnir
eiga víða sína "feitu þjóna". Þegar svo
þessir haukar seilast inn í og eitra ís-
lenzktþjóðlíf, getur ekki saliazt griðrof
að andæfa. Okkar þjóð er fjarska smá, og
hennar mikilvægasta barátta hlýtur að
helgast áframhaldandi sjálfstæði.
Island hefur ennþá ýmiss konar sér-
stöðu meðal "vestrænna Íýðræðisríkja".
Menningarleg stéttarskipting er enn lítil
af sögulegum ástæðum. Vort lán er að hin
unga borgarastétt hefur lengit af ekki
ráðið öliu í stjórn landsins. Hér eru því
enn óskýr ýmis einkenni kapitalísks þjóð-
félags. Sú er þó ættin, og nú færast
ýmsar blikur á loft. Um tvo meginkosti er
að velja .
Á kapitaliskum grundvelli stendur sund-
ruð íslenzk framleiðsla mjög veikt í harðri
samkeppni við erlent auðvald. Slíkri stjórn
er því nauðsynlegt að gleypa við erlendu
fjármagni (álverý og bindast í hernaðar- og
efnahagsbandalög, sem eru raunar samsæri
nægtaþjóðfélaganna gegn uppbyggingu þróunar-
landanna.
Jafnframt gerast atvinnuvegirnir stöðugt
háðari útlandinu og misréttið í landinu
magnast. Þennan kost hefur stjórn okkar
valið. Tsland hefur svo.góða reynslu af
því að vera nýlenda. Hy^gjast landsdrott-
narnir nú selja ríkum þjóðum ál og stofna
þannig, með aðstoð bandarísks herstyrks,
efnahags- og menningarlegu sjálfstæði
þjóðarinnar í voða.
Hinn kosturinn leiðir til "vinstri",
kallaður sósíalismi. Laus við sundrung
stétta og sérhagsmunahópa yrði þjóðin sam-
hyggin og samheldin um framleiðsluna. Við
myndum þá líklega halda áfram að selja þurf-
andi þjóðum fisk. Til fjandans með öll
hernaðar og efnahagsbandalög við saurug ríki.
Til f jandans með þann undirlægjxihátt við
U.S.A., sem lætur hverja óflekaða íslenzka
sál sárblygðast sín og örvænta um sálu-
hjálp sinnar þjóðar. HfiW