Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 7

Þer sárnaði það uppátæki kommanna að
nota Jesúkrist stefnunni til vegsauka. Við
viljum aðeins benda á þá mikilvægu staðreynd,
sem kirkjan hefur ætíð horft framhjá, að'
kristin siðfræði er og verður pólitískt mál-
gagn öreiganna, en ekki auðmannannna.
Boöskapur Krists um bróðurkærleiK,
sameign og fordæmingu hinna rxku var
byltingarkenndur áróður. íhald og betri
borgarar hans tíma ráku hann með svipum
útúr heilgidómnum og deyddu hann loks á
krossi. En kirkjan hefur löngúmverið
verkfæri auðvaldsins. X Suður-Ameríku
(Þaulsognustu nýlendu USA) halda aftur-
haldsprestarnir kúguðum almúganum í for-
heimsku með hótunum um eilifa utskufun
annars heims og því gaspri um Jesúbarnið
í hjartanu sem við öll þekkjum. ^Nu
þjást þar aðrir prestar með kommúnistum
£ pyntingaklefum. Þeir hafa dirfst að
boða þeim kúguðu hinn raunverulega kristin
2g man þú sagðist svosum þekkja þessi
slagorð, sem við notuðum. Þau væm öll komin
frá Moskvu, Al-Fata eða Kína. Þetta er dá-
lítið torskilið. Al-Fata er sósíalísk frelsis-
hreyfing palestínaraba. Moskva er höfuð-
borg Rússlands. Þar var einu sinni sósía-
lismi. Þar er Kreml. Og svo Kína. ^Þar er
Maó. Með þessum slagorðum áttu þá líklega
við kjarna sósíalismans. Þú getur varla
ætlazt til, að nemendur þínir í M;A., ó-
þroskaðir og tímalausir, fari að úthugsa
nýja hugmyndafræði á borð við sosialismann....
Það tók Marx áratugi. _ , .
Þú sagðir það ætið til bolvunar og oham-
ingnu, að helga sig akveðinni politiskri
hugsjón, hver sem hún væri. Ertu þarna að
vara okkur við heilindxnum? Her uppi á Xs
landi er m.a. einn litxll stjornmálaflokkur,
sem nefnir sig sósíalískan. Hann situr nu
í ríkisst jórn og rekur omengaða hægripolitik
og landráðastarfsemi. Þú ku fylgja þessum
flokki og flytur okkur i^sibylju, við ymis
tækifæri, andsósíalíska ítroðslu.
Sinnaskiptin þakka kratar yfirleitt
auknu víðsýni sinu og reynslu. Það er a—
byggilega eitthvað málum blandið. Vinstri-
mönnum förlast aðallega sýn á tvennan hatt:
með því að fara austur fyrir jarntjald 1
þeirri trú, að þar sé að finna sosialisma,—
eða þeim bjóðast góði embætti.
Af frekari kynnum við þig fellst eg
ekki á að ætla þér svo illt og ostöðugt
innræti, en svo sannfærður virðist þu
orðinn um fáfengileik þeirrar fafnaðar- _
stefnu, sem þú áður aðhylltist, að þu g^or-
nýtir aðstöðu þína, til að vinna gegn henni.
Sú varð niðurstaða þín að ekki væri
innihald Hælistíðinda það versta 1 malinu,
heldur það, sem að baki byggi, að mer skyld-
ist að væru þeir Kremlbúar og liklega Al-
þýðubandalagið.
Þetta eru hálffurðulegar staðhæfingar.
Eg nenni ekki að fjölyrða meira um Russa,
þeir eru misindismenn,— en þetta með flokkmn.
Flokkar á Xslandi hafa yfirleitt til
þessa verið handbendi mismunandi hagsmuna—
hópa, starfað eingöngu a þeim grundvelli
sem fyrir er £ stjórn landsins og þannig
sameinazt um að viðhalda óbreyttu astandi.
Jafnvel vinstriflokkarnir hafa miðað starf
sitt við stundlegt atkvæðamagn með raupi 1
fjölmiðla, en rækt illa politiskt starf
meðal kjósenda.
Eg er byltingarmaður (vonandi).
Byltingin okkar gerist ekki með sprengj-
um og blóði, ekki £ dag og varla á morgun.
Hún gerist £ hugum fólksins smámsaman, e.t.v.
fljótlega, e.t.v. verður Island fyrst Vestur-
landa.
Hlutverk byltingarmannsins er að
hrærast virkur meða.l fólksins (fyrst og
fremst náms- og verkafólks) benda á
bresti samfélagsins, stéttarandstæður,
fáfengilegt lifsmat neyzluþjóðfélagsins
og taka stöðugt mið af þv£ sem geeti
verið. Þetta krefst mikils siðferðis-
þreks og sannfæringar, en það tekst.
Þegar svo fólkið krefst byltingar,
verður byrjað frá grunni. Sósfalisminn
verður ekki aðeins^rikjandi £ stjórnar-
farinu, en einnig £ huga einstaklings-
ins og mannlegum samskiptum.
Byltingarmaður £ nægtaþjóðfélagi
byrjar á að breyta sjálfum sér. Þú
hefur þá v£ða fyrir augunum. Þeir ger-
ast sifellt fleiri £ hinum vestræna
heimi. Þetta er fólk, sem vaknar til
vitundar um slæman heim, sem gæti verið
miklu betri.
Uppreisnin birtist á ýmsan hatt,
er jafnvel ómeðvituð. Yfirleitt fyrst
sem óhlýðni og ráðleysislegt niðurrif.
En vist verður sú röddin sífellt hávær-
ari, sem segir ástandið óþolandi. Það^
þýðir ekkert að loka augunum og öskra á
þessar raþdir. Þær eiga sinar orsakir.
Þið getið ekki endalaust friðað ;ykkur
með því, að kynslóðaskiptin séu nú svo
mikil vegna óhóflegs eftirlætis i upp-
eldi okkar. Þið getið ekki endalaust
sefað okkur með einhverjum bitlingum og
hjali um, að við verðum að vera sanngjörn
i kröfum. Málið er bara ekki svo auð-
velt, að þetta sé frekja og vanþakklæti.
Nú þykjast sumir merkja nautnalyf',
sem aUsherjarbjargvætt. Við getum lik-
lega verið sammála um, að það er brott—
hlaup frá vandanum, brotthlaup frá þjóð-
félaginu, en um leið uppgjöf. Hér birt-
ist andófið gjarnan i óreglu og almennu
sinnuleysi um skylduna, en markviss hags-
munabarátta er varla til ennþa.
Allt er þetta slæmt, enda notað
gegn málstaðnum, en sýnir þó öðru fremur
óstandið á kerfinu.
Með byltingunni hefst pólitfskt
uppeldi: menntun £ þágu hins nýborna
jafnaðarþjóðfélags, (ef við verðum ekki
útdauð). Börnum er innrætt bróðerni
og gagnrýnið hugarfar. Fyrst verður nem-
andinn maður, sjálfstæð hugsandi vera,
en siðar e.t.v. lögfræðingur, læknir eða
hvað, sem hann langar til.