Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 30

/
I
Tveir fátæklega klæddir verkamenn
koma gangandi eftir endalausum veginum
Rykið þyrlast upp undan fótum þeirra
II
Niðdimm nótt
gefur þreyttu auga hvíld
Þungur hægur dynur regns
á grænu laufi
sefar
III
Enn man ég bros þitt
IV
Víst er það sárt
að ganga berfættur
á hörðu malbikinu
Og egghvöss glerbrot
særa fætur mína
svo blóð mitt
litar rennusteinana
Slík er fórn þess
sem ætlar að frelsa heiminn
En skórnir
þeir urðu eftir
austur í Palestínu
V
Á meðan skuggar kvöldsins
falla á slóð þína
í fjörusandinum
berast ómar kirkjuklukkunnar
yfir litla þorpið þitt
Þung hæg slögin
hringja sálu þína til himins
þú ert ekki lengur fordæmdur
því þú ert dauður
enn sjást spor þín
á svörtum sandinum
þau liggja niður í flæðarmálið
þar sem þau hverfa
í hvítt sjávarlöðrið
i i i