Muninn - 01.05.1971, Blaðsíða 14

ar orðin barmafull og flóði inn í hús
agarðinn. Síðustu lífsmörkin - níuvag
ninn, kvöldklukkurnar, pósturinn -
voru þegar horfin... Ég fór óttaslegi
nn fram í borðstofuna til að fá mér
að drekka, og í grænu skini einnar el
dingarinnar sá ég Astralíutréð - eða
krunktréð, eins og við kölluðum það -
sem brotnað hafði vun kvöldið og lá
brotið í tvennt yfir þaki áhaldaskúrs
ins...
Skyndilegur, þungur, hræðilegur dyn
ur eins og skuggi af öskri ljóns,blin
daði okkur, buldi á húsinu. Þegar við
komumst aftur til meðvitundar,vorum
við á allt öðrum stað en einni sekúnd
u áður, líkt og vönuð, án meðvitundar
eða vissu um hvert annað. Einn kvarta
ði um höfuðkvalir, annar um augnverk,
þriðji um hjartslátt... Smátt og smát
t náðum við okkur aftur. Þrumuveðrinu
slotaði... Tun^lið, mitt í^rofi á þru
muskýi, sló hvitum bjarma á vatnsflau
minn, sem fór sífellt vaxandi í húsag
arðinum; við fórum öll að gæta að þes
su Lási hljóp fram og aftur \im stiga
nn og gripagarðinn, gelti eins og óðu
r væri. Við héldum á eftir honum...
Platero,- á jörðinni við hliðina á
votri næturfjólunni, sem mettaði loft
ið þungri stækju, lá vesalings litla
Aníta, vofuklædd, dáin, með luktina,
sem enn logaði á í hendi hennar, svar
tri af eldingunni.
GMiLI BRUNNUEINN.
Síhvítur stendur hann ofar sígrænum
furulundinum; roðinn eða blár, þótt
hvítur sé, við dögun; gullinn eða brún
n á kvöldin, þótt hvítur sé; grænn eða
himinblár, þótt hvítur sé,á næturnar;
gamli brunnurinn, Platero, sem þú hefu
r oftlega séð mig dveljast við og leng
i, geymir í sér, eins og tónlykill eða
gröf, alla heimsins harma; x fáum orðu
m sagt.þel hins sanna lífs.
1 honum hef ég litið Algyðishofið,
pýramídana, allar heimsins dómkirkjur.
Sérhverju sinni þesar brunnur, grafhýs
i, fordyri hafa valdiðí mér andvöku me
ð meitlaðri, óforgengilegri fegurð,
hverfðist mynd þeirra í svefnrofunum í
mynd Gamla brunnsins.
Prá honum leitaði ég til alls. Til
hans held ég heim frá öllu. Svo haganl
ega er hann staðsettur, svo samræmdur
einfaldleiki gerir hann eilífan, litur
og ljós eru honum svo algerlega samgró
in, að maður gæti mæstum ausið úr honu
m með lófa sínum, eins og vatni hans,
öllu inntaki lífsins. Böcklin málaði
hann yfir Grikklandi; Lúís ábóti þýddi
hann; Beethoven barmafyllti hann gleði
tárum; Míkel Angelo afhenti hann Rodin-
Hann er vaggan og hann er brúðkaupið;
hann er söngljóðið og hann er sonnetta
n; hann er verundin og hann er fögnuðu
rinn; hann er dauðinn.
Dauður er hann þarna, Platero, í kvö
ld eins og raarmarahold í dökku þytmikl
u og mildu grængresinu; dauður, en
lætur drjúpa úr sál minni drykk eilífð
ar sinnar.
ÞRA.
Platero, þú sérð okkur, er það ekki?
Er ekki satt, að þú sjáir hvernig vatn
ið, bergvatnstært og svalt, hlær hljóð
látt í brunndælunni í garðinum, hverni
g býflugurnar fljúga iðnar í síðdegis
akininu kringum grænan og brúnan maríu
stakkinn, gylltan og roðinn sól, sem
enn slær loga á hæðirnar.
Er ekki satt, að þú sjáir smávaxna
asna þvottakvennanna fara upp rauða hæ
ð Gamla brunnsins, þreytta halta, ein
mana í heiðríkjunni, sem hnýtir jörð
og loft í einn skínandi kristall?
Platero, þú sérð okkur, er það ekki?
Er ekki satt,að þú sjáir börnin hlau
pa sporlétt meðal villirósanna, sem be
ra á greinum sínum sæg blóma,líkan
litlum, hvítum fiðrildum, stráðum rauð
um doppum?
Platero, þú sérð okkur, er það ekki?
Platero, er ekki satt, að þú sjáir
okkur? Jú, þú sérð akkiax Og ég held,
að ég heyri, já - já, ég heyri blítt
rum þitt í björtu vestrinu bregða
mildum hjúpi yfir dal vínekranna fyllt
þrá......
DAGBÖK.
5.okt.
I dag hófst líf mitt, foreldrar mínir
vita það ekki ennþá. Eg er lítil sem
frækorn, en samt er ég til. Þó að ég
sé svona lítil, þá verð ég stúlka,með
blá augu og gullið hár og ég veit, að
ég mun elska blóm.
19.okt.
Eg vex smám saman, en samt er ég enn
of lítil til að lifa sjálfstætt. Mamma
gerir næstum allt fyrir mig. Það ein-
kennilegasta er, að mamma veit ekki að
hún ber mig undir belti. Og að hún
elur mig á eigin blóði.
23.okt.
Nú er munnur minn að fá lögun. Imyndað
u þér, að eftir tæpt ár get ég hlegið
og síðan talað og fyrsta orðið verður
mamma,ég^veit það. Hver heldur því
fram að ég sé ekki manneskja? Það er
ég alveg eins og að minnsti brauðmoli
er áfram brauð.