Muninn - 01.05.1971, Blaðsíða 16

Tveir menn töluðust við.
"Hvernig gengur?"
"Æ, heldur í verra lagi."
"Hvað áttu marga eftir?"
"Svona fjögur þúsund - ef allt gengur
vel."
"Hvað geturðu lánað mér marga?"
"Átta hundruð í mesta lagi."
"Það næ^ir engan veginn."
"Jæja þa, þúsund."
"f’akka þér."
fcennirnir skildust.
Þeir höfðu verið að tala um menn.
Peir voru hershöfðingjar.
Það var stríð.
★
Tveir menn töluðust við.
"Sjálfboðaliði?"
"Auðvitað."
"Hversu gamall?"
"Átján. Og þú?"
"Líka átjan."
ftiennirnir skildust.
Þeir voru hermenn.
En annar féll til jarðar.
Dáinn.
Vissulega var stríð.
★
Þegar stríðið var úti, kom hermaðurinn
heim. En hann skorti brauð. Þá hitti
hann fyrir annan mann, sem átti brauð.
Hermaðurinn skaut hann.
"Þú skalt ekki annan deyða," sagði
dómarinn.
"Hvers vegna ekki?" spurði hermaðurinn.
★
Að friðarráðsstefnunni lokinni, gengu
ráðherrarnir um borgina. Þeir komu að
skotbakka. "Kæra herrarnir sig um að
skjóta?" kölluðu stúlkur með rauðar
varir. Allir ráðherrarnir tóku sér
byssu í hönd og skutu á litla manns-
líkami úr pappa. 1 miðri skothríðinni
kom gömul kona og tók af þeim byssurnar
Þegar einn ráðherrana vildi fá byssuna
sína aftur, sló hún hann utanundir.
Það var móðir.
★
Eittsinn voru tveir menn. Þegar þeir
voru tveggja ára, létu þeir hendurnar
ráða. Tólf ára börðust þeir með spýtum
og köstuðu grjóti. Tuttugu og tveggja
ára skutu þeir úr byssum hvor á annan.
Pjörtíu og fjögurra ára köstuðu þeir
sprengjum. Sextíu og tve^gja ára
notuðu þeir sýkla. Attatiu og tveggja
ára dóu þeir.
Þeir voru jarðaðir hlið við hlið.
Þegar lítill ánamaðkur gróf sig einni
öld síðar gegnum báðar grafirnar, tók
hann ekki eftir því, að hér lágu tveir
andstæðir menn. Þetta var sama moldin.
★
Árið fimm þúsund, þegar moldvarpan
leit upp úr jörðinni, komst hún róleg
að raun um það, að:
Enn eru trén tré,
enn garga krákurnar,
enn lyfta hundarnir afturfæti.
og stjörnurnar,
heiðin og hafið
og hrossaflugurnar,
allt er hið sama.
Og stundum - stundum
hittir maður mann.