Muninn - 01.05.1971, Blaðsíða 21

orð
leikrit
(fcoMt-O oer
Þegar ég kom niður í leikhús til þess
að liorfa á uppfærslu á Hómeó og Júlíu efti
r Shakespeare, þá kom ég frekar af góð ger
ðarstarfsemi en að ég byggist við nokkrum
sérstökum leiksigri.
En mér snerist hugur. Sýningin tókst
á allan hátt ákaflega vel og er öllum aðst
andendum hennar til mikils sóma. Ber þó s
érstaklega að þakka Arnari Jónssyni og f>ór
hildi Þorleifsdóttur þann sigur sem þarna
vannst.
Sviðsmyndin, ef sviðsmynd skyldi kall
a, var merkileg. Pað var í rauninni ekker
t á sviðinu, en þó var einskis vant. Það
er mjög skemmtileg hugmynd að láta menn í
hvítum skikkjum mynda leiktjöldin.
Búningar voru ágætir, einfaldir og sm
ekklegir, en vatteraður náttsloppur Júlíu
var óskaplega stingandi.
Þau Rómeó og Júlíu léku þau Ingólfur
Steinsson og Gyða Bentsdóttir. Voru þau 1
átin túlka persónurnar sem unglinga, 14 og
15 ára, sem hafa ennþá gaman af barnaleikj
unum. Það er líflegt og eðlilegt og breyt
ir viðhorfum manna til Rómeós og Júlíu, en
þau eru almennt álitin þroskað fólk þrátt
fyrir ungan aldur.
Um túlkun Gyðu á Júlíu þarf ekki að h
afa mörg orð, því þeim sem urðu vitni að h
enni varð hún ógleymanleg. Gyða hafði áka
flega gott^vald yfir hlutverkinu og náði d
ýpt þess sérlega vel.
Ingólfur var stórágætur sem Rómeó og
kom tekstanum mjög vel til skila, einna be
zt allra. Ör skapgerð Rómeós kom ákaflega
skýrt fram í leik hans.
Anna Einarsdóttir lék fóstruna og tók
st vel. Húnhefur mjög skýra framsögn og
kom léttri fyndni hlutverksins m;jög vel ti
1 skila. Hún var heilsteypt í tulkun sinn
i og fóstran varð leiftrandi skapgerð í me
ðferð hennar.
/ivar Kjartansson lék bróður Láren_z.
Ævar hefði mátt nota raddstyrk sinn miklum
mun meir en hann gerði og framsögn hans hl
jómaði dálítið um of sem upplestur en ekki
eðlilegt mál á stundvim.
Hjónin Kapúlett léku Guðmundur ölafss
on og Valegerður Bjarnadóttir. Vargerður
skilaði hlutverki sínu ágætlega og þó eink
anlega í sorgaratriðtun leiksins* Guðmundu
r var alveg draumur í dós, en hafði 0f end
urteknar handahreyfingar.
Bergur Þórðarson lék Lercutio. I lei
k hans matti finna einstaka góða punkta en
annars var hannn fremur lélegur. Hreyfing
ar Bergs voru mjög óhreinar og uppgerðarle
gar. kunnur hans var í fluggir enda skild
istgekki nema tíunda hvert orð og er það m
iður því Kercutio er mjög skemmtileg persó
na sem "segir meira á mínútu en honum endi
st mánuður til að standa við".
Jón Sigurjónsson sem Tibalt kom hlutv
erkinu nokkuð vel til skila, talaði of hra
tt á köflum, en á sérstakt hrós skilið fyr
ir hversu vel honum tókst að vera dauður.
Skylmingarsena hans og Kómeós var skemmtil
eg, hrein og lífandi.
Tryggvi Jakobsson lék Benvolio. Tryg
gvi hafði mjög skýra framsögn en að öðru 1
eyti var leikur hans ósköp litlaus. Hlátu
r klaufalegur.
Eggert -Þorleifsson lék París greifa.
Eggert hefur blæbrigðaríka rödd, sem hélt
leik hans uppi að mestu leyti.
Einnig mætti nefna þau Kristján Pétur,
Gunnlaug Sigurðsson, Þrúði Jóhanssdóttur o
g Hörð Högnason sem stal öllum þeim senum
sem hann kom fram í sem þjónn.
Söngtríó skipuð u þau Guðrún Karteins
dóttir, ðlafur Héðinsson og Steinunn Hafst
að. Söngur þeirra var ósköpi áferðarfalleg
ur.
Leikurinn tókst prýðilega sé litið yf
ir heildina. Plest stærstu hlutverkin vor
u dálítið góð. Sem sagt, leikritið var le
ikfélaginu til sóma en ekki er hægt að seg
ja að margt fleira hafi verið því til sóm
a. Því miður hefur leikfélagið í vetur lo
tið einræðisstjórn. Væri æskilegt að það
fólk, sem hefur borgað ^jöld sín til leikf
éla^sins væri haft með 1 ráðum um val í le
ikhopinn. Einnig mætti starf hefjast stra
£.../ri). '1 TiaHíi l!nn.-J
x að hausti og þá t.d.að stofnaðir yrðu st
arfshópar, sem kæmu saman og læsu og ræddu
ýmis leikrit, skiluðu síðan ályktiin og yrð
i tekið tillit til þessa við verkefna val.
Einnig er trúlegt að sé viljinn fyrir hend
i, ætti að vera hægt að koma á a.m.k. einn
i til tveim leiklistarkynningum á öndverðu
m vetri þar eð æfingar á skólaleikritinu h
efjast venjulega ekki fyrr en í desember.
I fyrra virtist leikhópurinn vera fremur s
amhent heild og héldu þá margir að leikfél
agið væri nú loksins að brjótast undan þes
sari hundgömlu klíkuhefð. En því miður þá
brást sú von. Og það var í hæsta máta kal
dhæðnislegt að stjórnin þurfti að hlaupa á
fótboltaskóm út í bæ eftir manni í hlutver
k Parísar greifa, þegar í skólan\im eru a.m.
k. 250 karlmenn og þar af þó nokkur stykki
leikfær.
Vil ég að lokum vona að næsta stjórn
reyni að bæta úr þessu og gera leikhópinn
næsta ár að opinni, starfandi heild og haf
i þannig möguleika til mikillar og aktívar
starfsemi. T T