Muninn - 01.05.1971, Blaðsíða 50

(JotflcQWG, 'SoecMzzl °0
Keilubrautin.
Tveir menn höfðu grafið sér
holu í jörðina. Hún var rúm-
góð, næstum notaleg. Eins og
gröf. Það mátti sem bezt búa
þar.
Fyrir framan sig höfðu þeir
byssu, sem fundin hafði verið
upp til að skjóta með menn.
Oftast voru það ókunnugir
menn. Maður skyldi ekki einu
sinni mál þeirra. Og þeir höfðu
ekkert illt gert manni. Samt
var maður neyddur til að skjóta
á þá með byssunni. Einhver
hafði gefið skipun um það. Og
til þess að auka afköstin hafði
einhver fundið upp byssu sem
skaut meira en sextíu skotum á
mínútu. Fyrir það hafði hann
hlotið verðlaun.
uðin að velta. Eins og á keilu-
braut. Og mennirnir báðir vökn-
uðu við lágan kliðinn.
,,Það var að minnsta kosti
samkvæmt skipun," hvíslaði
annar.
,.En við gerðum það,“ æpti
hinn.
,,Og óhugnanlegt hefur það
verið,“ stundi sá fyrri.
,,Það hefur nú sosum verið
býsna góð dægrastytting stund-
um,“ sagði sá síðari og flissaði.
,,Nei!“ æpti sá sem hafði
hvíslað.
,,Ójú,“ hvíslaði hinn. ,,Stund-
um hefur það verið býsna góð
dægrastytting. Þú getur ekki
neitað því. Býsna góð dægra-
stytting."
Tímum saman sátu þeir þarna
um nóttina án þess að geta sofið.
Svo sagði annar:
„En guð hefur gert okkur
svona.“
„Guð hefur að minnsta kosti
afsökun," sagði hinn. „Hann er
ekki til.“
„Er hann ekki til?“ spurði
sá fyrri.
„Það er eina afsökunin, sem
hann hefur,“ sagði sá síðari.
„En við — við erum þó til,“
hvíslaði sá fyrri.
,.Já, við erum til,“ hvíslaði
hinn.
Báðir mennirnir, sem höfðu
fengið skipun um að gera út af
við eins mörg höfuð og þeir
gætu, gátu ekki sofið þessa nótt.
Þvd að frá veltandi höfðunum
heyrðist lágur kliður. Að lokum
sagði annar:
„Og nú erum við komnir á
kaf í þetta.“
„Já,“ sagði hinn, „nú erum við
komnir á kaf i það.“
Þá hrópaði einhver:
„Verið v'iðbúnir! Það er kom-
inn dagur!"
Báðir mennirnir risu upp og
gripu byssur sínar. Og í hvert
skipti sem maður kom í ljós.
skutu þeir á hann. Og alltaf var
það maður, sem þeir þekktu ekk;
og sem hafði ekki gert þeim neitt
illt. Samt skutu þeir á hanr.,
Það var í þeim tilgangi, sem
einhver hafði fundið upp byss-
una og hlotið verðlaun fyrir.
Og einhver — einhver haið;
meira að segja gefið skipur..
n
mz
&
Spölkorn frá þessum tveim
rnönnum var önnur hola. Upp
úr henni gægðist höfuð af
nianni. Á því var nef sem gat
fundið angan af ilmvötnum. og
augu sem gátu greint borg eða
blóm. Ennfremur var á því
niunnur sem gat boróað brauð
og sagt ..Xnga“ eða „mamma".
Þetta höfuð komu mennirnir
• veir með byssuna auga á.
„Skjóttu!“ sagði annar þeirra.
Skotið kvað við.
Og svo var það þetta höfuð.
Það gat ekki framar fundið ang-
an af ilmvötnum og ekki lengur
greint borg eða sagt „Inga“.
Aldrei framar.
Báðir mennirnir höfðust
nokkra mánuði við í holunni.
Þeir gerðu út af við mikinn
fjölda höfuða, og þau voru und-
antekningarlaust á mönnum,
sem þeir þekktu ekki, sem ekk-
ert illt höfðu gert þeim, og þeir
skildu ekki einu sinni mál þeirra.
En einhver hafði fundið upp
byssu, sem skaut sextíu skot-
um á minútu. Og einhver hafði
meira að segja gefið skipun.
Er frá leið höfðu mennirnir
iveir gert út af við svo mörg
höfuð að hægt var að byggja
stórt fjall úr þeim. Og meðan
báðir mennirnir sváfu, tóku höf-
Jí/nc/reg/n ji/hnce/r.
z?//// ^fáJ/r' snesnri jjíyv/ "
€//oj /on/f/J Q/f /3zf£—
C//~ / //°/ <%f /Tot/ sr>/j/r//r?/o
cfo/f/sf-a /r/^örss ar/TCi.
(J/e&y'J/cyfJ
• * * Oo /&**•/ ■ •