Muninn - 15.03.1972, Síða 7

stórveldanna í austri og vestri, sem
hersetan hér var lítið brot úr: að
skipta heiminum í tvö hernaðarleg og
stjórnmálaleg áhrifasvæði þeirra £
milli, undir ægishjálmi Bandaríkj-
anna og Sovetrikjanna, og í ógnvekj-
andi skjóli vetnissprengjunnar.
Ivieð þessum orðum er ekki endilega verið
að leggja dóm á það, hvort þessi af-
staða meginþorra þjóðarinnar hafi
verið réttlát eða ranglát, miðað við
allar aðstæður hér á landi. Hér er
verið að skýra frá staðreynd. En
þrátt fyrir þennan ,sem kalla má,
innri veikleika hernámsandstæðinga,
unnu þeir tvímælalaust mjög verðmætan
sigur með baráttu sinni. Vegna baráttu
þeirra og eingöngu hennar vegna,varð
hersetan hér a landi aldrei það þjóð-
arböl, sem hún annars gat og hefði
orðið.
Hér varð aldrei sú siðferðilega upp-
lausn, sem í vændum var, aldrei almennt
sá snapandi herstöðvalýður, sem reikna
mátti með þegar það þótti "fínt að vera
sópari á Vellinum" og ekki alveg öll
sú fjármálaspilling, sem full ástæða
var til að óttast. Hér er a.m.k. ekki
enn skollið yfir það eiturlyf^aflóð,
né sú alda kynsjúkdóma, sem búast hefði
mátt við og nú herjar Suður-Víetnam og
er venjulegur fylgifiskur erlendra
herstöðva o.s.frv. I prentuðum sam-
tíðarheimildum fírá þessum árum er að
finna sannanir fyrir því, hvað var
i uppsiglingu, hefði ekkert verið að
gert; hefði ekki verið reynt að
"stemma á að ósi".
Barátta hernámsandstæðinga, m.a. ve^na
þess að hún var öðrum þræði stjórnmala-
legs eðlis, varð til þess, að "her-
námsflokkarnir" svonefndu urðu hræddir
um völd sín og áhrif og settu þess vegna
fram kröfur um "einangrun" hersins,
takmörkun á ferðafrelsi utan herstöðva,
girðingu umhverfis herstöðina o.fl.
Sígilt dæmi um ótta þennan er það,
að "hernámsflokkarnir" þorðu ekki að
Þiggja það, að Bandarxkjamenn kostuðu
steyptan veg frá herstöðinni í Mið-
nesheiði í Hvalfjarðarbotn, af ótta
við, að sú framkvæmd yrði vatn á
myllu hernámsandstæðinga.'
hað er svo venjuleg kaldhæðni ör-
laganna, að þessi sigur og þar með öll
barátta hernámsandstæðinga, verður í
augum alihennings aðeins staðfesting
á því, sem þeir höfðu haldið fram,
sem kölluðu hersetuna yfir okkur, p.e.
að af henni stafaði enginn ijóðarvoði.
Hér er þá komið að nýju hættumerki,
þv£ að við sofnum á verðinum vegna
þess,að til þessa hefur betur úr rætzt
en á horfðist.
Þó að það takist með mikilli baráttu
ákveðinna þjóðfélagshópa að bægja frá
dyrun verulegum hluta af þeirri spill-
ingu og voða, sem jafnan fylgir erlendri
herstöð og hersetu, er hún eins og falinn
eldur, sem getur blossað upp £ öllu