Muninn - 15.03.1972, Blaðsíða 49
lliv:',! i J
Námið er^engin sérréttindi, það er
rejmdar í dag stórgróðabissness
stjórnvalda. Þegar þú ferð í skóla
gerirðu þjóðfélaginu stórkostlegan
greiða. Skólinn.er fyr.ir hinar ráðandi
stéttir , en ekki fyrir nemendur.
Skólinn er eins og verksmiðja, sem
tekur á móti hráefni mótar það og
stimplar og sendir þjóðfélaginu til
þess að halda kerfinu gangandi,
óbreyttu. Pyrir ómakið er þér úthlutað
vænum skammti af efnislegum verðmætiim.
Kerfið hefur yfirunnið þig, þú ert
félagslegt viðrini,sem vinnur á sér-
hæfðan hátt að verðmætasköpun og
aukinni framleiðslu, og styrkir auð-
valdið í sessi. 1 vöggugjöf fáum við
réttinn til að læra, réttinn til að
breyta, kanna nýja stigu, réttinn til
að skapa okkar eigið lif. 1 skólanum
fer þetta fyrir litið.
Nú þegar tæknin og umhverfi okkar
breytist með sívaxandi hraða, þegar
við ráðvun yfir ennþá stórvirkari
hernaðartóliun og eigum við sívaxandi
vandamál að glíma en nokkurntíma áður,
þörfnumst við endursköpunar þjóðfélags
okkar og stöðugrar endurnýjunar eða
við verðum þrælar ómannlegs skriffinsku-
bákns. Skilyrði þess að þessi endur-
fæðing geti átt sér stað er að við
urðum okkar meingallaða skólakerfi á
stundinni. Þetta vandamál siðmenningar—
innar, krefst þessarar róttæku hugsunar,
þessa róttæka vilja og óbilandi sjálfs-
virðingar sem skólakerfið hefur van-
rækt að þroska okkur. Hinn afmarkaði
sjóndeildahringur sérfræðingsins og
gagnrýnislaus afstaða hans gagnvart
umhverfinu er samfélagi okkar til
skaða. Brjótum, byltum og byggjum á
á ný. Lifið heil.
í/ieð Þing-kong kveðju.
KELI