Muninn - 15.03.1972, Blaðsíða 76

reyndar um flestar persónur leiksins,
sem "gefa sig upp" að eirihverju ráði.,
Hér yrði alltof langt mál að fara út í
að rekja einstök atriði, sem höfundur
gerir vel við sköpun pessarar persónu,
en minna má á, hve menningarsnohh peninga-
aðalsins fær snilldarlega útreið, hve
hræsni hans og yfirhorðsmennska er
dregin fram í dagsljósið. k.ö.o. þá
er yfirstéttin dregin sundur og saman í
háði í leikritinu. founið eftir hinni
fráhæru lofgerðarrollu Ketils um lands-
lagið; munið að hann var skipaður í sið-
gæðisnefnd, maður, sem er gersamlega
samvizkulaus gagnvart sínu eigin landi
og öðru fólki. Og allt, sem hann segir
pessi maður, sem er gersamlega slitinn
úr tengslum við þjóðle^a menningu feðra
sinna, er sannarlega "uthurðarvæl í
holtaþokum allsnægtanna". Án efa gefur
leikur og gervi Sigurðar Inga persón-
unni mikið af því yfirhragði, sem hún
ber í huga áhorfandans. Iv.ér fannst hann
gera þessu hlutverki mjög góð skil.
Hið sama má segja um Valgerði Bjarna-
dóttur. Hún stendur sig framurskarandi
vel í hlutverki fní Líshetar. Nær vel
fram þessum nærskorna fáránleika yfir-
stéttarkellinga.
Á svipuðu plani er leikur Jóns
Sigurjónssonar. kjög góður og eftir-
minnilegur, þótt hlutverkið se lítið.
Engin leið er að telja hér upp
nöfn allra persóna og leikenda og heldur
vafasamur greiði við lesendur. En ó—
hætt er að segja að allir komust nokkuð
vel frá sínum hlutverkum, (að mínu mati).
tiinkasenan var t.d. anzi smellin, smið-
irnir, Gríma, Kiddí, Þórður og dóttirin
gerðu stykki^sín ágætlega (nema Jau tvö
síðarnefndu í "löðrungs og ástarsenunni','
sem mér fannst hálf asnaleg; en það er
sennilega brotalöm á leikritinu sjálfu).-
tftifundurinn fór vel fram og er afar
merkilegur út af fyrir sig. Þar sést
barátta hernámsandstæðinga £ hnotskurn.
Hver ræðumaður túlkar afstöðu ákveðins
hóps £ samtökunum. Kinnisstæðastur af
þeim er auðvitað gamli maðurinn, sem
gerði mikla lukku. Höfundur leiksins
leiðir þar fram ákaflega skemmtilegan
karakter, sem við þekkjum annaðhvort af
persónulegri reynslu, ellegar úr bók-
menntunvun. Petta er einskonar alda-
motamaður, það stórkostlega fyrirhæri,
sem þvi ^rniður eru búin pau örlög (eins
og^náttúrulega öllimi) að hverfa ’af
sjónarsviðinu innan skamms. Er að bv£
mikill skaði, þvi, svona menn geyma i
sér hreinna og skemmtilegra Island en
nokkrir aðrir. Erlingur Ingvarsson,
gerir gamla manninum mjög góð skil,
þannig að þetta litla hlutverk verður
kannske eitt hið minnisstæðasta úr sýn-
ingunni. Pað er ógleymanlegt, þegar
gamli kallinn, skakkur og skældur af
kröm og elli, her sér á brjóst og
segir:"...Við erum komnir af v£kingum":
(Athy^lisverður punlctur !) Á þessum
sama útifundi vaknar l£ka hin gamla og