Muninn - 01.11.1977, Blaðsíða 8

Útgarður.
Um kvöldið voru menn því þreyttir og sofnuðu
fljótt.
Sjálf Utgarðsgangan var hins vegar annað. Hún
var einu sinni á vetri. Gefinn var frídagur í skólan-
um og keppt í göngu frá Útgarði og heim. Þetta var
bæði einstaklings- og sveitakeppni. Hver bekkur
mátti senda sjö keppendur og tími fjögurra fyrstu úr
hverjum bekk var lagður saman þegar úrslit voru
reiknuð út. Oft var mikil spenna ríkjandi þegar
fyrstu menn, stundum með há númer, voru að koma
í mark. Skólameistari var venjulega tímavörður og
mikill fólksfjöldi safnaðist saman til þess að fylgj-
ast með lokasprettinum.
„Stirðlegir til andans líka . .
Muninn: Svo við snúum okkur um sinn að hefð-
bundinni leikfimikennslu. Þú kenndir alltaf í
gamla húsinu, „fjósinu".
Hermann: Já, já. Það hús var reist 1905. En um
tíma var Jiað dæmt ónothæft og þann tíma „marser-
aði'“ ég bara um bæinn með piltana og öslaði snjó-
inn allan daginn. Þá var ég oft orðinn Joreyttur að
kvöldi og það var einmitt á þessum árum sem ort
var:
En gönguna að lasta er flónslegt og frekt
og finnst ekki nema hjá dónum,
því Jnað er svo helvíti heilsusamlegt
að hringsóla blautur í snjónum.
Muninn: Svona að þessu frátöldu, voru nenrendur
jákvæðir gagnvart íþróttakennslunni?
Hermann: Já, yfirleitt. Upp úr 1950 bar nokkuð
á svokölluðum „anti-sportistum“ en fleistir hlógu að
þeim. Kúristar voru auðvitað alltaf til sem ekkert
vildu gera nema hanga inni allan daginn og lesa. En
ættingjar þeirra töluðu oft við mig og báðu mig að
reyna að drífa Jrá út. Hins vegar er gleðilegt hve oft
fer sarnan góður námsmaður og íþróttamaður. Og
Jiað geta allir staðið sig þokkalega í íþróttum nema
Jiá helst holdmiklir menn og stórir. Slíkir menn hafa
mér alltaf þótt stirðlegir og Jrá til andans líka!
Muninn: Ég hef fyrir satt að ýmis nýyrði í íþrótt-
um séu ættuð frá þér?
Hermann: Ég hef alltaf haft gaman að því að
smíða orð en ef ég á að vera hreinskilinn Jrá hefur
nýyrðasmíðin verið „félagsbúskapur". Ég lagði
alltaf hugmyndir mínar undir skólameistara og sam-
kennarana. Þannig held ég að orðið blak í stað
„volley-ball“ hafi orðið til vegna þess að Sigurður
skólameistari var alltaf að skipa okkur að syngja 15í,
bí og blaka!
Muninn: Einu má ekki gleyma. Þú varst hvata-
maður að stofnun leikfélags Menntaskólans og starf-
aðir mikið með því?
Hermann: Mér þótti mjög gaman að starfa með
leikfélaginu en verst þótti mér að þeir vildu sífellt
láta mig vera að leika eitthvað sjálfan. Ég vissi alltaf
að ég var enginn leikari. Það virtist þeim liins vegar
lengi vel ekki ljóst. En þeir komust að því á end-
anum!
Muninn: Nú rakst ég á Jiað í gömlu skólablaöi að
þú hafir verið frumkvöðull að stofnun skólahljóm-
sveitar?
Hermann: Var það, já? Þær voru nú svo margar.
Ætli Jiað hafi ekki verið með Jrað eins og fleira að
maður varð að láta sér nægja það lieimatilbúna þeg-
ar annað var ekki til staðar. Björgvin Guðmundsson
hafði að vísu góð áhrif á tónlistarlífið í skólanum eu
hann vildi helst ekki annað en kantötur og óratórí-
ur. Nemendur kusu meira léttmeti og þá var sjálf-
sagt að reyna að lijálpa Jieim!
Muninn: Nú sinntir þú tónlistarkennslu í skólan-
um um tíma, var Jrað ekki?
Hermann: Jú, ég kenndi söng í nokkur ár eftir
að Björgvin var hættur. Ég fór þannig að því að ég
minntist hvorki á C né D, dúr né moll heldur
kenndi ég hreinlega alla stúdentasöngva sem ég
kunni. Auk Jiess aflaði ég mér bóka með stúdenta-
söngvum og þetta voru nemendurnir mjög fúsir til
að læra enda kom Jrað þeim vel á Sal.
„Vingsaði stafnum og hugsaði fast.“
Muninn: Þegar ])ú minnist á Sal er ekki úr vegi
að spyrja þig svolítið um Jrá hefð sem virðist vera að
lognast út af. Var ekki miklu oftar „salur“ í gamla
daga?
Hermann: Jú, allt Jiað tímabil sem ég kenndi við
6 Muninn 50 ára