Muninn - 01.11.1977, Blaðsíða 10

endunum áður en þeir fóru að þeir sem ekki kæmu
„lesnir“ kl. þetta og þetta á mánudagsmorgun eftir
mótið þyrftu ekki aðkoma í skólann aftur! Nú lent-
um við í árans miklum vandræðum því að við feng-
um enga ferð heim á sunnudaginn! En Hekla var
stödd á Siglufirði og ég þrammaði til Þormóðs kon-
súls sem var afgreiðslumaður ríkisskipa á staðnum
og tjáði honum vandræði mín — að við yrðum að
vera komnir snemma um morguninn til Akureyrar.
Þormóður kippti í einhverja spotta og ég hringdi í
gamla nemendur mína í ráðuneytinu fyrir sunnan
svo að allt bjargaðist á síðustu stundu.
í annað skipti liélt Menntaskólinn landsmótið.
Þetta var mikill snjóavetur og áætlanir höfðu farið
út um þúfur. Ég sá að í óefni var konrið, gekk á fund
skólameistara og fékk óðara leyfi lrans til jress að
Menntaskólinn sæi um mótið. Ég lreld að ólrætt sé
að segja að við höfum afsannað allar hrakspár
manna nm jrá framkvæmd.
Muninn: Að lokum, Hermann. Þú sem svo lengi
entist við íjrróttakennslu hér í skólanum hlýtur að
hafa haft ánægju að starfi þínu?
Hermann: Já, ég hafði alltaf ganran af kennsl-
unni og samstarfinu við nemendur. Sérstaklega nran
ég hve gaman var að sjá þá ná valdi á undirstöðu-
atriðum skíðaíþróttarinnar, stundum eftir mikið
erfiði og margar tilraunir. Sjálfstraustið sem þeir
öðluðust gjörbreytti oft viðhorfi þeirra til útivistar
í heild. Það voru mér ríkuleg laun.
Við sem tókum þetta viðtal viljunr halda jrví franr
að sú unrbun lrafi aðeins verið hluti af því senr Her-
mann átti skilið fyrir ósérhlífið starf sitt í þágu nenr-
enda við M. A., starf sem seint verðnr fulljrakkað.
H. G. & K. K.
Minnisstæð Útgarðsför
Þann 8. nóv., að mánaðarleyfi gefnu, réðist sá fjöldi manns
til Utgarðsfarar, að lengi mun verða minnst í annálum skál-
ans.
A undan aðalhópnum fóru nokkrir höfuðpaurarnir á hrað-
reið með matarföng og ofn, sent setja skyldi í forstofu. Hlaut
sá strax nafnið „Ókólnir."
Eigi komst ihraðreiðin alla leið, en gafst upp, nokkuð fyrir
ofan efstu mannabyggðir. Stigu menn J)á á öndra og tóku
sumt af farangrinum á bakið, en jjungavara öll var látin á
sleða, er fékkst lánaður á Glerá, fyrir honum gekk meri, sem
Kengála var nefnd.
Eigi komst hún að heldur að leiðarenda, en lagðist brátt
niður og vildi deyja Jtar heldur drottni sínum en halda áfram,
svo var ófærðin mikil. Voru ])á Ókólnir og kjöttunna látin
liggja úti næturlangt en annað borið til bæjar.
Undir náttmál tóku hóparnir að drífa að. Voru fararkost-
irnir margir og margvíslegir, sumir gangandi uppréttir á skíð-
um, aðrir á hnjánum skíðandi, og enn aðrir, eða aðrar, ríð-
andi, samt ekki „uppá hryss“ en á sínum eigin meðbræðrum.
Hófst nú gleðskapur mikill.
Kusu sumir að vera niðri í uppljómuðum sölunum en aðrir
hörfuðu upp á loftin og létu myrkrið gæta sín. Meðal hinna
fyrrnefndu voru þeir lærifeðurnir Trausti himnafræðingur,
Þórarinn franski og Guðmundur taflmeistari, sátu Jieir úti í
horni og spiluðu. Kollega Jteirra Hermann hafði nóg að gera
að hella hoffmannsdropum og sjóðandi kaffi ofan í J)á, sem
aumastir voru og létu fyrirberast ofan í svefnpokum og undir
teppum á víð og dreif um salinn.
Margir fóru nú að ganga til rekkju, enda var það sýnt að
ekki myndi nema lítill hluti geta komist í rúm. Nú byrjuðu
teppajtjófnaðir miklir. Létu ræningjar greipar sópa urn rúm
þau, þar sem rekkjubúar voru að heiman, en þeir gerðu gagn-
árásir og stálu meira en af þeim hafði verið stolið, einna
ágengast var kvenfólkið, sem kom þarna fram kyni sínu til
mestu skammar.
Var nú tekið Jtað ráð að ganga urn loftin með ljósi loganda,
taka teppi ])ar sem var um of og bæta við þar sem á vantaði,
einnig skyldi athugað að alls velsæmis væri gætt í hvívetna,
og bar ekki á öðru rneðan ljós var.
Voru nú ljós slökkt og gengið til náða niðri.
Þegar dagaði heyrðust hrotur úr hverju horni, og sváfu
menn nú hver í kapp við annan.
Undirritaður hafði orðið var við eitthvað kykt til fóta
um nóttina, en nú kom það í ljós að kykvendið var mennskur
maður, samt ekki af stærstu tegund, sem faðmaði góllið í
svefni og leit út fyrir að líða vel þrátt fyrir að viðhaldið væri
ekki betra.
Var nú tekið að elda mat ofan í mannskapinn og varð
hann að borða í fjórum flokkum. Tók það svo langan tíma,
að er ])eir síðustu stóðu upp frá borðum, komu þeir fyrstu
altur og voru orðnir matarþurfi á ný. Fóru menn síðan að
tínast til byggða aftur og um miðjan dag voru allir á brott
nema þeir sem eftir skyldu verða við smíðar.
Og lýkur nú að segja frá Útgarðsför þessari.
Narrator.
Muninn 1. tbl. 12. árg.
8 Muninn 50 ára