Muninn - 01.03.1991, Blaðsíða 33

Eg dey kannski í nótt
Ég er hræddur. Mér líður
illa, maginn er samanheiptur, ég
svitna og er skjálfhentur. Ég er
hræddur við að deyja. Hver
einasta taug líkamans segir mér
að ég sé hræddur, hræddur á
annan hátt en ég hef áður upp-
lifað. Þetta er ótti sem lúrir
undir niðri, þrúgandi ótti sem
hefur safnast upp undanfamar
vikur. Ég geri mitt besta til að
spoma við honum en það dugir
ekki til. Ég er bandarískur land-
gönguliði á leið á vígvöllinn.
Samt er ég feginn að nú
skuli loks vera komið að því.
Síðustu vikur og mánuðir hafa
farið í bið, æfingar og kvíða.
Við höfum æft og æft næstum
stanslaust, en samt finnst manni
að maður hafi ekki gert annað
en að bíða. Bíða hér í hitanum
og helvítis sandinum sem gefur
undan í hveiju skrefi, kemst alls
staðar inn og er að gera mig
bijálaðan, þúsundum mílna að
heiman.
Ég hef það á tilfinningunni
að ég eigi ekki eftir að koma
heim úr þessu stríði. Þessi til-
finning hefiir fylgt mér síðan ég
fékk það staðfest að ég ætti að
fara til Saudi-Arabíu. Ég hef
reynt halda þessari tilfinningu
niðri með því að telja sjálfum
mér trú um að það verði ekkert
stríð, en eftir því sem dagamir
líða verður það sífellt erfiðara.
Við vitum að kvíðinn má
ekki ná tökum á okkur, og
reynum að gera allt sem við
getum til að gleyma stríðinu
sem virðist núna óhjákvæmilegt.
Ég veit ekki hvað ég hef tekið
riffilinn minn oft í sundur og
hreinsað hann, lesið bréfin ffá
Qölskyldunni og kæmstunni
minni eða horft á fféttir af
gangi mála. En kvíðinn ásækir
okkur alltaf.
Ég fór í herinn til þess að
hafa efiii á að fara í skóla. Ég
ætlaði í veikffæðinám og þess
vegna leist mér best á land-
göngusveitimar, því þar fengi ég
að kynnast ýmsu sem mundi
gagnast mér í náminu. Þegar ég
skráði mig í herinn var ffekar
ffiðsælt í heiminum, að minnsta
kosti hvað snerti Bandaríkin.
Mig vantaði nauðsynlega vinnu
ef ég átti að hafa efni á skóla,
og þar sem herinn býður upp á
námsstyrki og möguleikann á að
kynnast ýmiss konar tæknibún-
aði, ákvað ég að slá til og skrá
mig í landgöngusveitimar.
Ég held að það hafi verið
verstu mistök ævinnar. Ég hefði
átt að losna núna um áramótin,
en fljótlega eftir að þessi deila
kom upp, var ég sendur hingað.
Það að ég skuli vera hér, og
á leið í hugsanlegan dauða iétt
nýorðinn tvítugur, er í raun
sjálfum mér að kenna. Ég vissi
hvaða ábyrgð fylgdi því að skrá
mig í herinn. Eg tók áhættu, og
nú kemur í ljós hvaða afleiðing-
ar það haföi.
Ég er ekki það vitlaus að
ég haldi að ég sé að veija
Bandaríki Norður-Ameríku, eða
veija lýðveldi í Kúvæt með því
að drepa íraska hermenn sem
aldrei vom spurðir hvort þeir
vildu taka þátt í þessu stríði, ég
skráði mig þó sjálfviljugur.
Samt geri ég mér Ijóst að eins
og málin hafa þróast virðist
þetta strfð vera nauðsynlegt.
Það er ekki ást á fóstuijörð-
inni sem veldur því að ég læt
ekki undan eðlishvötinni sem
segir mér að forða mér héðan,
flýja og lifa lífinu sem mér var
úthlutaö. Það er ffekar eins
konar stolt, mér finnst ég ekki
geta svikið félaga mína sem
hafa gengið í gegnum það sama
og ég. Mér finnst að ef ég
guggna núna muni ég alltaf
fyrirlíta sjálfan mig fyrir aum-
ingjaskapinn.
Nú sit ég hér í flutninga-
bílnum í eyðimerkurbúningnum,
með bakpokann á milli fótanna
og riffilinn í höndunum, tilbúinn
að drepa eins marga íraka og ég
get. Hlutveik mitt í innrásinni
verður að fylgja skriðdrekasveit,
og eyðileggja skotgrafir og þess
háttar. Ég veit ekki enn hvort
ég á að taka þátt í raunverulegri
árás, eða bara blekkingarárás.
Það fáum við samt að vita
fljótlega.
Við sem hristumst hér í
flutningabílnum, rúmlega tuttugu
komungir hermenn, erum líklega
flest að hugsa eitthvað svipað.
Hvað bíður okkar þama úti í
myrkrinu og sandinum, hversu
margir af vinum okkar eigi eftir
að falla, og hvort við sjálf kom-
umst nokkum tímann heim.
Hvort þetta verði síðasta nóttin í
allt of stuttu lífi okkar.
En hvað sem gerist, vona
ég að það sem ég legg af mörk-
unum verði til einhvers góðs.
Að ffamlag mitt stuðli að því að
ffiðsælla verði í heiminum. Ég
er tilbúinn að fara í stríð.
Talið er að 29 banda-
rískir hermenn hafi
látist þegar bilun kom
upp í bandarískri her-
þyrlu af Apache-gerð
með þeim afleiðingum
að hún hrapaði á herbfl
fullan af landgöngulið-
um á leið til vígstöðv-
anna. Þyrlan var búin
skriðdrekasprengjum
sem sprungu þegar hún
hrapaði. Enginn komst
lífs af.
Þorsteinn
MUNINN
33