Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 8

Hamingjuleitin
Einu sinni var otur einn í Mána-
heimum sem bar nafnið Rósi. Rósi
var ávallt stilltur og prúður við
frændur sína en þeir stríddu hon-
um oft á því hve þolinn hann var til
sprettsins og langnegldur milli
fingranna.
Eitt sinn er Rósi otur var að keppa
á ættarmóti í Rigningarlandinu vatt
sér að honum sundlaugarvörður úr
nágrenninu fullur af vöngum.
Nokkrum dögum síðar var Rósi ot-
ur genginn til náða en náði ekki að
festa svefn. U.þ.b. tveimur árum
seinna sá hann gula sóley í garðin-
um hjá sér sem var vel til ilmsins.
Þá um nóttina gengu menn til
svefns ótrauðir enn á ný. Rósi otur
var frekar ófríður þótt þær raddir
heyrðust að hann væri hreint ekki
viðurstyggð. Líður svo og bíður að
mann einn, lítinn og rindilslegan,
ber að garði. Rósa otri, sem var hjá-
róma mjög, krossbrá við þennan at-
burð eins og hverjum manni ætti að
vera ljóst. Að þessu sinni fór Rósi
ljóti (en svo var hann oft kallaður af
fyrrum stjúpföður sínum) snemma
í rúmið. Um nóttina dreymdi hann
örlagaríkan draum sem átti eftir að
skipta sköpum í hugum ígulkerj-
anna.
Rósi otur svitnaði oft við minnsta
tilefni og var lyktin ekki ætíð sem
best. Hann ákvað daginn eftir að
hringja í Gissur sem brást hinn
versti við, enda nývaknaður.
Leið og beið þar til menn komu til
jarðarfarar Rósa oturs og höfðu þá
margir skrifað minningargreinar
um hann, þó voru þær ekki jafn-
langar allar saman.
Ási & Skúli.

8 - MUNINN