Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 24

Guð er ekki til
Þegar ég var yngri og að mestu ómót-
aður í skoðunum á lífinu og tilverunni,
spurði ég prestinn minn hvort skrifa
ætti guð með litlu eða stóru g-i. Prest-
urinn blessaður sem um þessar mund-
ir hamraði heitt jámið og barðist við að
troða skoðunum sínum á heimsmynd,
byggðri á kristni, inn í okkar galopnu
sálarveröld, svaraði um hæl að guð
ætti að skrifa með stómm staf því hann
væri persónulegur og héti ,,Guð“.
Eg var hæstánægður með þessa ein-
földu og fallegu lausn. í næsta stafsetn-
ingartíma kom guð fyrir og ég þóttist
nú góður og minntist orða prestsins.
En viti menn skólastjórinn sem kenndi
okkur hleypti brúnum og setti rautt
strik undir almættið.
Þetta var í fyrsta skiptið sem ég leiddi
hugann að tilvist guðs. Hvor sagði
ósatt, presturinn eða skólastjórinn?
Skólastjórinn hafði alltaf höfðað meira
til mín en presturinn, svo þetta fór að
valda mér allnokkm hugarangri.
Spumingunum rigndi yfir móður
mína. Hvar er guð? Hugsar hann eins
og við? Er guð náttúmafl eða er hann
yfir höfuð til? Ég fékk svör en engan
veginn fullnægjandi. Fljótlega nennti
ég ekki að pæla meira í þessu og skrif-
aði guð með stómm staf hjá prestinum
en litlum hjá skólastjóranum.
I seinni tíð hef ég aftur farið að hug-
leiða tilvist guðs, og núna tel ég að okk-
ar guð sé ekkert annað en orð yfir kær-
leikann sem býr í okkur sjálfum. Það
er enginn persónulegur máttur sem
dæmir lifendur og dauða og stjómar
öllu sem hann vill. Nei því miður. En
það er þægilegt og sáluhjálp fólgin í því
fyrir veikar sálir að trúa á einhvem
þama sem hægt er að biðja um hjálp.
í aldanna rás hafa trúarflokkar fund-
ið sér eitthvað til að trúa á, og það tak-
markaðist af umhverfi þeirra. T.d. var
guð grimmra veiðimannasamfélaga
grimmur og guð mannæta var með
stóran munn en flestir vom guðimir
skurðgoð. Þó mikið vatn hafi steypst
niður Goðafoss síðan Þorgeir drekkti
goðunum okkar gömlu emm við í raun
enn að bögglast með sömu hugmynda-
fræðina. A txmum hans vom goðin
mörg en nú er guðinn aðeins einn og
ósýnilegur. Við lítum enn á guð sem
eitthvað yfimáttúmlegt og biðjum
hann til að ná eyrum hans en áður fýrr
fómuðum við dýram. Munurinn er
einungis fólginn í örlítilli siðmenntun.
Við emm enn að biðja einhvem um að
hjálpa okkur eða styrkja. Einhvem
sem er réttlátur, veit allt og getur allt,
almættið sjálft. Höfum þetta hugfast
þegar við hlæjum að takmörkum okk-
ar frumstæðu forfeðra.
Ég er ekkert á móti kristindómnum
sem slíkum því það em mjög margir
sem trúa heitt og innilega á guð. Það
gefur þeim styrk til að mæta mótlæti og
standa óhræddir frammi fýrir dauðan-
um, því guð tekur víst alla í sitt ríki
bæði háa og lága. Bernskutrúin er þó
allra mikilvægust því þá lesa bömin
allar dæmisögumar og fá á tilfinning-
una hvað er rétt og hvað rangt. En eftir
að sjálfstæðri hugsun er náð tekur bara
ekkert við. Ég fer í kirkju-þar er jú
ágætur andi. En eftir að hafa hlustað á
sömu tugguna og alltaf, og oftar en
ekki samhengislausa ræðu í kjölfarið,
sem á sér enga stoð í raunvemleikan-
um, fýllist ég tómleikatilfinningu og
verð hálf gramur. Ég verð alltaf betur
og betur sannfærður um að þjóðkirkj-
an sé full af lélegum ræðumönnum
sem kolféllu í Háskólanum og komust
ekki í gegnum neitt annað en guðfræði.
Það er ekki auðvelt að afneita
bernskutrúnni, en hvað ber að gera
þegar vitundin hrópar: ,,Guð er ekki
til“.
Hilmar Agústsson 3.X
24 • MUNINN