Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 27

Ég held ég þjáist af déjá vú
þessi staður er ei alveg new
fyrir mér...
- að minnsta kosti ekki....ha?
Nú veit ég af hverju ég er svona...
eitthvað finnst mér ég kannast nú við þetta...
hjáipaðu mér...
- Guð minn góður, ég hef
ient í déjá vú!
Já, og plís og bittenú
það er alveg hreinasta true!
Fé
Er ástin yndisleg?
Ég elska moldina, grasið og hafið
-hafið er svo mjúkt.
Ég elska fjöllin og dalina
-fjöllin eru eins og englar
þau vaka yfir okkur, alltaf.
Ég elska veturinn, sumarið
vorið og haustið
-þó mest haustið
því það er eins og hugsanir mínar.
Ég elska himininn
og allar stjömumar
mínar.
Mér finnst yndislegt að elska þetta allt.
Ég elska þig...
-af hverju finn ég þá svona til?
Ég er tvíburi sálar minnar
en það er enginn sem veit það.
Við emm eineggja og í sama líkama
en gjörólíkar.
Ég hlæ
en sái mín grætur.
Ég segi að ailt sé í lagi
en kem um leið í veg fyrir
að sál mín fremji sjálfsmorð.
Ég held að ég eigi fallega sál.
Hrollka.lt ljós.
í takt
tvö hjörtu
á eftir brotnaði himininn
og hún var ein.
Var hún kannski draumur
Fata morgunvætunnar
eða gleðikona gærdagsins?
Honum var sama.
Ljósin slokknuð
þyrnigerðið vaxið
og hliðin læst.
Ég er ein fyrir utan.
MORG UNDÖGGIN.
Ef ég væri falieg
Ef ég væri gáfuð
Ef ég væri skemmtileg
Þá ættirðu engrar undankomu auðið.
Ég mundi neyða þig
til að líta til mín
og halda þér svo föstum.
Ef ég væri fullkomin hetja.
SJÁLFSVORKUNN.
kannski er ég
eins og afgangskubbur
sem passar ekki í eina gatið
sem er eftir í pússluspilinu.
Stafimir birtast
og allir standa á fætur
og fiýta sér burt.
Til hvers að leika í bíómynd
þegar enginn vill vita
hver ég er.
HROLLKALT UÓS.
Hrafn, strönd og sól
'IVeir hrafnar fijúga í átt til horfinna heimkynna
einarðir og tregablandnir
Langt, langt fyrir neðan er ströndin
spegilslétt og eyðileg
Þeir fijúga í átt til takmarks
þar sem himinn, sjór og strönd mætast,
vonglaðir um að lokum nái þeir áfangastað
Thktfastur vængjasláttur
fleytir þeim lengra og lengra
Og upp kemur sólin og varpar tveimur skuggum
á ströndina
langt langt fyrir neðan
Heimurinn speglast í augum þeirra
og þeir steypast inn í hann
og inn í sjálfa sig
í algleymi augnabliksins
GFF3F
MUNINN - 27