Muninn - 01.05.1991, Blaðsíða 30

Hreysti og heilbrigði
FORMÁLI
Enn einu sinni kemur Sverrir Páll með
ritgerðarefni hin ýmsu og leggur þau
fyrir nemendur sína sem stynja og
rymja og hafa allt í einu alltof mikið að
gera. En Sverrir Páll er ekki af baki
dottinn og skýtur á móti hinum ýmsu
rökum sem hæfa á viðkvæma staði
nemendunum til mikillar skapraunar.
Og hinn 22. febrúar síðastliðinn skall
ógæfan yfir, Sverrir Páll potaði tússinu
á töfluna og út úr tússinu streymdi alls
konar viska í formi blárra bókstafa sem
mynduðu orðin sem mér eru svo hug-
stæð í dag, ,,nebblega“ : Hreysti og
heilbrigði.
Jú, ég ætla að eyða hér nokkrum
tíma og pappír í að sýna fram á hvað
það er mikilvægt, ef ekki lífsnauðsyn-
legt fyrir okkur að lifa heilbrigðu og
góðu lífi. Því læt ég hér fylgja smásögu
nokkra úr smiðju minni um það,
hvernig EKKI á að lifa lífinu. Með von
um að þér líki blekeyðslan.
Höfundur
LITLA SKYNDIBITABLÁ OG
MÖRLANDARNIR SJÖ (7)
Einu sinni var lítil prinsessa sem hét
Litla Skyndibitablá. Bjó hún ásamt
föður sínum Mörálfi og illri stjúpu
sinni, frístundanorninni Fláfagurri, í
landi skyndibitanna. Land skyndibit-
anna var undarlegt land. Þar var aðal-
dánarorsök velmegunarmanna svo-
kallaðar næringarefnagangtruflanir
sem smám saman tóku völdin í líkama
þeirra sem þær fengu. En fátt er svo
með öllu illt að ekki boði nokkuð gott.
Þannig var mál með , ,vöxtum‘ ‘ að Flá-
fögur frístundanorn þoldi ekki Litlu
Skyndibitablá og var sífellt að hugsa
um leið til að losna við hana. Ráðfærði
hún sig við örbylgjuofninn sinn Ossi-
bissu til að sannfærast um yfirburði
sína.
“Ossibissú, herm þú mér, hver hér á
landi fær fituklístrugasta bitann úr
þér?“ Og ávallt svaraði Ossibissa því
til að drottningin fengi bitann, en í dag
svaraði hinn fláráði örbylgjuofn því, að
Litla Skyndibitablá fengi bitann. Sturl-
aðist þá drottning og ákvað í eitt skipti
fyrir öll að losna við Litlu Skyndibita-
blá. Reyndi hún allt, bólusetningu,
þriggja korna brauð, lýsi, súrmjólk,
vítamín, hárlakk, mulið kattarhor, gin-
seng 215cllGti, en Litla Skyndibitablá
stóðst öll þessi meinhollu eiturefni.
Loksins var bara um eitt að ræða.
Drottning kallaði Litlu Skyndibitablá
fyrir sig og sagði:
“Æ, elsku litla Blá. Ég þarf að segja
þér gleðitíðindi. Ég hef uppgötvað nýj-
an skyndibitastað sem er með fitu-
klístrugustu kjúklingabitana, bjúgur-
söltuðustu frönskurnar, olíumettuð-
ustu kokteilsósuna og rjómalagað hrá-
salat með púðursykri.“
“Vá, maður. Émeinaða!“ Litla
Skyndibitablá var yfir sig hrifin. “En
hvemig kemst ég þangað?“
“Svona, róleg stúlka mín (tíh, híh,
híh, híh). Ég skal segja þér það. Þú ferð
sem leið liggur eftir Hamborgaravegin-
um, ffamhjá Coca-pepsi vatni og ferð
síðan til hægri inn á Snittuveg. Labbar
eftir honum dágóða stund þar til þú
kemur að Skógi hinna ffönsku kart-
aflna. Þú skakklappast í gegnum hann
og þá ertu komin á staðinn (hah, hah,
hóh, hóh, híh, híh).“
“Loksins, loksins laus við hana“
hugsaði Fláfögur, ,,nú munu súkku-
laðiffoskarnir í skóginum éta hana. Já,
feitum er ekki forðað/ ‘
Og Litla Skyndibitablá lagði af stað
og fylgdi leiðinni samviskusamlega.
En í Skógi hinna frönsku kartaflna
villtist hún og var búin að missa alla
von þegar hún kom í lítið rjóður og sá,
ótrúlegt en satt, hangiketsrúllu á stærð
við hús. Hún gekk að rúllunni með
gaulandi garnir, og viti menn, verði
ljós, en því miður opnaðist hurðin bara
og inn gekk Litla Skyndibitablá.
Inni í rúllunni var allt í viðbjóðslegri
röð og reglu, en “akkgúrat“ þá rak
Litla Skyndibitablá augun í borð (og
meiddi sig voða, voða mikið) og á borð-
inu var matur, matur í hrúgum. Hún
réði ekki við sig lengur. Hún stakk sér
30 - MUNINN