Muninn - 01.11.1996, Blaðsíða 10

Ritstjórapistill
N iðurbælt óp og sprunga myndast. Ópið verður að frekjulegu öskri og sprungan að gjá. Svart og úfið andlit
brýst undan hlekkjum sínum og veröldin klofnar í tvennt. Lítill loðinn búkur liggur skja'lfandi á jörðinni og þorir ekki
að opna augun. Ringluð hugsun verður að reiði. Þessi lokaði heimur eigin saurs og ælu hefur hert hann upp og gert
hugsun hans glæpsamlega. Hann opnar augun og finnur fyrir smæð sinni. Óskar þess heitast að geta skriðið í skurn sína
þar sem hann var kunnugur hverjum krók og kima. Þar sem hann var einvaldur og myrkrið auðmjúkt og undirgefið.
Nístandi sársauki vekur hann til lífsins og blákaldur raunveruleikinn býður hann velkominn. Flugbeitt drápstól heggur
að nýju en hann lagar sig breyttum aðstæðum og heggur tilbaka. Hann se'r gargandi spegilmynd sína. rennir vökulum
augum yfir vígvöllinn og tekur sér stöðu. Þeir eru tveir og von er á þeim þriðja. Þeir taka hvor annan út og marka svæði
sín. Annar stærri, hinn minni. Það er ekki pláss fyrir fleiri. Snögglega dregur fyrir alla birtu. strá og fiöur fjúka og af
himnum ofan stígur svört og tignarleg vera. Hann áttar sig strax á leikreglum lífsins og ræðst af áfergju og græðgi á það
sem í hann er borið. Finnur spriklandi orminn uppi í sér, sporðrennir honum lifandi og iðrin hreyfast. Þeir
munnhöggvast og baráttan um bitana er blóðug. Hvorugur dregur af sér og ormarnir tætast í litlar innyflishrúgur á milli
þeirra. Þeir veita hvor öðrum djúp sár en dýpra er matargatið sem þarf að metta. Þetta stendur stutt yfir. veran er á
brott og síðustu bitunum kyngt. Þeir horfa djúpt í brún augu hvor annars og meta stöðuna upp á nýtt. Fyrsta orrustan á
enda en stríðið er hvergi nærri búið. Þeua er barátta upp á líf og dauða og það er ekki pláss fyrir fleiri.
Niðurbælt óp og sprunga myndast. Ópið verður að frekjulegu öskri og sprungan að gjá. Lítill, kjökrandi hnoðri
hreyfist máttvana og brún, spyrjandi augun fá engin svör. Tvö spjót stingast í síðu hans. Annað stærra. hitt minna. Blóð
vellur úr sárinu og kjökur breytist í kvein. Hann reynir að verjast en má ekki við margnum. Vígvöllurinn er ataður blóði
og það liggur undarlegur daunn í loftinu. Litli hnoðrinn liggur hreyfingarlaus en spjótin geta ekki hætt stungum sínum
og brytja hinn varnarlausa búk í sundur. Loks hætta þeir og blóðsprungin morðíngja augu mætast í óhugnarlegri kyrrð.
Leifunum er lyft yfir virkisvegginn og lítill dynkur heyrist er búkurinn sekkur í mjúkan svörðinn. Minningarathöfnin er
stutt því strá og fiður fjúka og spriklandi ormar enda ævi sína sem auðmjúkir þjónar hinna æðri vera.
Vægðarleysi þessa heims hefur markað hina fígurlegu veru ævilangt er hún hefur sig til flugs á eftir
vitorðsmanni sínum. Þeir munu leita hvorn annan uppi. etja kappi og skora hvorn annan á hólm. Glæpur sem aldrei
mun fyrnast hvílir á sál þeirra og örlagavefur sá er þeir spunnu í æsku mun aldrei fullofinn verða.
Bjarki Valtýsson
Teikning: Aöalsteinn Hallgrímsson
Do] MUNINN HAUST199Ó