Muninn - 01.11.1996, Blaðsíða 25

að er alveg nóg að hugsa um þegar maður þarf að pakka niður fyrir
þriggja mánaða ferðaiag um þéttustu frumskóga og fúlasta fisjafen þessa
heims. Sérstaklega á meðan ntaður hefur bara aðra höndina til þess. Með
hinni þarf maður að verjast ömmu gömlu sem ræðst á mann með kjafti og
klóm og heimtar að fá að setja niður þæfð ullarsokkaplögg, föðurlandið og
helst brauð með smjöri. Eftir þó nokkrar skærur náðust nú samt samningar
- ullarpeysa og einn gúlpsopi af lýsi.
Eftir engan svefn og 24 klst var ég í flugstöð Leifs Eiríkssonar og
svo í flugvél og svo á Schiphol. Amsterdam. Lifandi borg, skemmtileg borg,
falleg borg - og ég á mesta skítahóteli í borginni þar sem einhverjir Tyrkir
áttu og ráku slímuga kaffisjoppu á neðstu hæðinni. Á þeim bænum höfðu
menn þann vana á að taka græningja eins og mig ærlega í grísinn
(peningalega). Þegar ég fór frá Amsterdam voru þeir búnir að svíða af mér
50 gyllinni. of mikið, en það var nú allt í lagi því ég ældi í vaskinn á
herberginu áður en ég fór. Rio De JeNero. Ég var varla stigin út úr
flugvélinni þegar að mér sóttu 30 innfæddir sem spurðu mig ekki, "how do
like Rio?" Eftir mikið hafarí skildist mér að allir 30 vildu útvega mér
leigubíl en ef í hart færi voru þeir nokkuð sáttir við að skipta mér á milli
sín í bróðurlega og jafna parta, svo ég kæmist öruggur á hótelið, gegn smá
greiðslu. Eftir að hafa valið einn úr hópnum, alveg bráðfallegan, var ég á
leiðinni inn í Rio. Bílstjóinn keyrði á 160 knt/klst og fór þrisvar yfir á
rauðu og skildi mig eftir á hóteltröppunum, hálf rænulausan af ótta.
að hafa jafnað mig reyndi ég að blanda geði við aðra ferðalanga á hótelinu
því þar var fólk sem hafði verið þar um tima og var tilbúið til að aóstoða
mann eftir fremsta megni. Fljótlega, eftir að hafa rölt um stræti
borgarinnar varð mér Ijóst að þetta er engin glansmynd á póstkorti eða í
biómynd. T.d. var stelpa sem ég hitti, frá Englandi, rænd tvisvar á 8 klst og
i seinna skiptió var þaó löggan sem rændi hana. Eitt kvöldið var dópsali
drepinn 100 metrum frá hótelinu mínu. í framhaldi af þvi hitti ég 27 ára
gamla konu sem byrjaði i vændi 10 ára
gömul. átti sitt fyrsta barn þegar hún
var 12 ára, annaó 14 ára og þriðja 17 ára.
Hún hafði nokkur stungusár og eitt
skotsár. Hún var í harðri
eiturlyfjaneyslu í mörg ár en hafði þó
náð að kúpla sig út úr öllu vafasömu ári
áður en ég hitti hana. Á hverju
götuhorni og reyndar allstaðar voru
beimilslaus börn, eiturlyfjaneytendur,
fátæklingar og moróingjar.
Loksins eftir 5 daga í Rio kom svo
hópurinn saman og við lögóum af staó i
9 vikna rúnt um S - Ameríku.
Það fyrsta sem maður þarf að venjast, um borð i trukki með 21
útlendingi og tveimur bílstjórum i 36-40 stiga hita, er að láta sér lynda við
21 útlending* tvo bílstjóra i 36-40 stiga Itita um borð í trukki.
Tjaldfélagi minn var mjög leióinleg kona sem leit út eins og karlmaður og
reykti eins og sjóari, svo að oftast svaf ég undir berum himni. Næstu 4
vikurnar fóru í að keyra um og skoða allar helstu perlur Brasiliu. M.a
Manaus sem er á miðju
Amazonas-svæðinu. Þar
veiddum við krókókíla og
piranafiska og fengum
okkur svo sundsprett,
innan um allt saman á
eftir. Þegar við vorum
búin að veiða nokkra
litla krókódila, gerði
leiðsögumaðurinn okkar
sér lítið fyrir og skutlaði einn rosa hnulla, hífði hann um borð og kyssti
hann við mikinn fögnuð viðstaddra. Þegar allir höfðu myndað kvikindið i
bak og fyrir og sig með því var krókópókó sleppt til síns heima með aðeins
smá skeinu á hálsinum. Því næst var ferðinni haldið sem leið lá frá
Manaus, gegnum verndarsvæði indiána, yfir miðbaug og yfir landamærin
að Venezuela.
Að koma til Venezuela var talsverð breyting. Þar tala menn
spænsku en í Brasdíu er töluð portúgalska, landslagið breyttist. Það allra
versta hinsvegar var að fram að þessu höfðu moskító-flugurnar ekki verið
til neinna stórra vandræða en til eru fyrirbæri sem kallast sandflugur
(svipaðar mýflugum) og halda til á hásléttum Venezúela og viðar. Þessi
kvikindi ætluóu okkur lifandi aó éta og ef maður klóraði sér ekki i bitin
verkjaði mann i þrjá dag á eftir, annars sex. I Venezuela flugum við yfir og
skoóuðum Angel fossana, sem eru hæstu fossar í heimi. Eins fórum við í
fjögurra daga bátsferð um fenjasvæði Orinoco Delta o.fl.
Venezuela setti mark sitt á hópinn. Nótt eina þar sem við lágum í fasta
svefni, vaknaði ég við ægilegt öskur og þegar ég leit upp sá ég hvar tveir
innfæddir stóðu yfir mér, annar miðaði á mig haglabyssu en hinn var með
uppreidda sveðju. Öskrin komu frá öðrur bdstjóranum sem hafói verið
stungin í síðuna með hnífi og laminn í hausinn með sveóju. Oj ! Eftir
stuttan bardaga, við vopnaóir tjaldsúlum og öskrandi kvenfólki, þeir með
sveðju og haglabyssu, komumst við þó undan. í flýti var brennt í bæinn
með hinn særða og honum komið undir læknishendur. Hann hvildi sig i
nokkra daga en hitti okkur svo i Caracas höfuðborg Venezuela.
Lengra verður þetta ekki aó sinni en ef til vill munuð þió heyra meira frá
mér síðar.
Bjarni Freyr Bjarnason
fórum við i frumskógarleiðangur frá borginni
[25] MUNINN HAUST 1996