Muninn - 01.11.1996, Blaðsíða 56

„Nú á kaf ég kominn er
í komma- og H.O.M.M.A. teiti'
Umsjón: Vilhjálmur Stefánsson og Huginn Freyr Þorsteinsson
Hér á árum áður tíðkaðist að ritstióri Munins
boðaði öll helstu skáld og haayröinga skólans til
samfundar á Hótel KEA. Markmiðið var að fá þá til að tjá
sínar innstu tilfinningar í bundnu máli og birta síðan í
blaðinu. Jafnsnemma oa fyrstu vísurnar ultu upp úr þeim
birtust rjúkandi kaffibollar á borðinu.
Með svipað í huga voru þrir gagnmerkir
hagvrðingar, allir gamlir nemendur við skólann, boðaðir til
fundar á "KEA samtímans", þ.e. Café Caroline. Þetta voru
þeir Björn Þórleifsson deildarstjóri öldrunardeildar
Akureyrarbæjar, Hjálmar Freysteinsson heimilislæknir, og
Stefán Vilhjálmsson, matvælafræðingur hjá KEA.
Spekúlantarnir byrjuðu á því að svara nokkrum
spurningum okkar en stigu síðan á stokk og hófu að kveða
stökur við raust.
Hvenær hófuð þið vísnagerð af alvöru?
Björn: Eg þroskaðist svo illa og seint að ég var kominn
fram yfir þrítugt áður en éa lærði að búa til vísur.
Hinsvegar var ég í ritnefnd Munins í þriðja og fjórða bekk
(1. og 2. á nýja genginu) og sat hagyrðingafundi sem
aðdáandi, m.a. með Hjálmari.
Stefán: Eg hóf nú minn feril í skemmtanabransanum á
árshátíð KEA 1978, og var næstum því rekinn fyrir
viðvikið. Svo hefur þetta ágerst með árunum, þegar ég fór
að gefa mig út fyrir þetta.
Eg öfundaði mikið þessa menn á skólaárunum sem
gátu sest niður á KEA yfir kaffibolla og ort margar síður í
Munin. Þó ég hafi nú saast aldrei hafa komið saman heilji
vísu í skóla þá fékkst maður alltaf við þetta með öðrum. Éa
man að ég og félagi minn, Björn Hafþór, fengumst svolítio
við textaþýðingar. Við töldum okkur hafa komist lengst
þegar við þýdaum upphaf textans með Hollies:
111 write you a letter
to make you feel better.
Hafþór byrjaði:
Ég læt á blað letur
svo líði þér betur.
Mín útgáfa þótti betri:
Ég bisa við bréfið
svo batni þér kvefið.
Hjálmar: Ég orti nú eitthvað aðeins áður en ég byrjaði i
skólanum og síðan stöðugt út Menntaskólann. Þar var
ákveðinn áhugi og hefð lyrir vísnagerð en síðan steinhætti
ég þessu aftur eftir Menntaskólann.
Voru margir hagyrðingar í skólanum á ykkar tíma?
Björn: það var nú nóg til að stoppa venjulega menn að
reyna að vera með Ragnari Aðalsteinssyni oa Jósep
Blöndal í bekk. Þeir ortu m.a. hið fræga kvæði "Variasjón",
sem var útúrsnúninaur á frægu íslensku gullaldarkvæði sem
var snúið upp á Heíga Hallgrímsson líffræðikennara og
bílinn hans, sem var Ford vörubill frá fjórða áratugnum.
Bíllinn var með mosavaxinn pall. Kvæoið fjallaði um eftirför
lögreglunnar eftir Helaa, sem örugglega hefur aldrei komist
á ólöglegan hraða á þ essum bíl.
Eitt erindið var:
Fordinn kæri. keyrt hef ég þig ungan
og karbúratorinn endurnyjað stundum.
Skuldabaggann borið hef ég þungan
bjargaðu mér svo frá þessum lögguhundum.
Hvað vakti óhuga ykkar ó þessu?
Björn: Mér var bara þvælt út í þetta og byrjaði strax sem
verktaki því þegar ég var farinn að kenna á Sialufirði var
ég neyddur til að semja nokkrar vísur en var ekkert beðinn
um það aftur. Þetta ýtti mér af stað enda var ég kominn á
lagið, en ég orti þó ekkert fyrir alvöru fyrr en ég var
kominn upp undir þrítugt. þá uppgötvaoi éa að fólk hefur
mjög gaman af svona vísnabulli og trúðseðlið fór að sýna
sig.
Var mikið ort um eða til kennara í M.A.?
Stefán: Það var oft ort til þess að Ijúga sér út göngufrí (ferð
í Brynju á nýja genginu). Gunnar Frímannsson
félagsfræðingur með meiru, orti m.a. til Hólmfríðar
Jónsdóttur enskukennara þessar vísur:
[56] MUNINN HAUST 1996