Muninn - 01.05.2003, Blaðsíða 33

út frá mismunandi sjónarhornum og eftir standa tímamótverk í bókmenntum, vísin-
dum og hagnýtri þekkingu. Mótmœlin ollu því að samfélagið mótaðist í átt að því
sem nú er. Við eigum forfeðrum okkar, sem mótmœltu ríkjandi gildum, að þakka
hverskonar samfélag við búum í.
Sem betur fer finna mennirnir ennþá ástœðu til að mótmœla. Sumir mótmœla
stríðum og hernaðarhyggju af því að þjóðir heims hafi þurft að þola nóg nú þe-
gar. Aðrir mótmœla aðgerðarleysi friðarsinna af sömu ástœðum. Sumir mótmœla
efnishyggjunni sem virðist tröllríða samfélaginu, aðrir mótmœla því og segja hva-
tann til sköpunar felast í grœðginni. (Eins og gengur og gerist er maður sammála
sumum, en öðrum ekki.)
Og ég mótmœli líka. Ég mótmœli því að allir þurfi að vera eins. Ég mótmceli því
að þeir sem eru eins séu flokkaðir í einn ákveðinn hóp. Og ég mótmœli því að slík
flokkun hafi nokkurn tilgang.
Tveir jakkafataklœddir herramenn ganga framhjá, þeim er tíðrœtt um mótþróann
í œskunni nú til dags. Ég virði þá ekki viðlits, vitandi að baráttan skili árangur- þótt
síðar verði. Herramennirnir sáu nefnilega hvað stóð á skiltinu sem skoðanabróðir
minn hafði í hendi sér og fundu fyrir festunni í hugum okkar.
Ég stend eftir á einhverju götuhorni í einhverri borg og reyni að leiða hugann frá
óbilgirni veðurguðanna og íhaldssemi mannanna. Mér við hlið standa ungir drengir
sem gengið höfðu framhjá dag eftir dag og allt í einu ákveðið að slá til og mót-
mœla með mér. Fyrir vikið eru skiltin aðeins fleiri og raddirnar aðeins sterkari. Ég
vona bara að einhver sé að hlusta.