Muninn - 01.05.2003, Blaðsíða 90

... Smósögusamkeppni
Munins
PARÍSARDRAUMUR
Ég sit hér í litlu íbúöinni minni
í hjarta Parísar og stari út um
gluggann. Reyndar sést ekki
mikiö, því regndroparnir lemjast
d rúðunni og leka niður í litlum
lœkjum út d brún og falla eins
og fossar niður d götuna. Ég
heyri í bílum berjast gegnum
suddann og vindinn hvína í trjd-
num. Síminn rýfur tilbreytingar-
lausar hugsanir mínar og ég tek
upp tólið. Vitlaust númer. Hvers
vegna getur fólk ekki vanið sig
d að hringja í rétt númer? Ég
sest aftur við skrifborðið mitt í
stofunni, tek mér penna í hönd
og œtla að fara að skrifa göm-
lum vini. Skrýtið hvernig líf fólks
getur farið mismunandi brautir.
Allir byrja ó einni braut sem svo
þrengist og þrengist og tvístrast
að lokum. Allir velja sér einn veg
til að fara eftir. Margir finna sér
förunaut, einhvern sem vill gan-
ga við hlið manns ó veginum.
Aðrir vilja vera einir. Sumir fara
hratt, aðrir hœgar. Ég geng
ein. Ég œtlaði að taka vin minn
með mér, en önnur braut heil-
laöi hann meira. Síminn aftur.
Ég trúi vart mínum eigin eyrum,
það er hann! Það kemur fyrir að
blóm vaxi ó miðjum veginum, ó
að slíta það upp? Traðka ó því?
Hlúa að því? Ég œtla að skoða
þetta blóm nónar.
Brautin hans klofnaði í tvennt.
Hann gengur nú eftir hlykkjót-
tum vegi sem hann veit ekkert
hvert liggur. Hann vill koma til
mín, koma og tala við mig. Við
erum jú vinir, þótt ekki sé nú allt
gleymt. Hann fékk mig nefnile-
ga einu sinni til að breyta ófor-
mum mínum og snúa til betri
vegar, en só vegur var ekki eins
góður og hann virtist. Hann só
sólina skína bak við hól og hljóp
þangað og kom ekki aftur.
Samt kölluðumst við ó yfir hólinn
og sóumst milli trjónna, en nú
hefur ský dregið fyrir sólina.
Hann er búinn að panta flug
fró London 7. október, eftir
fjóra daga. Ég fer inn í eldhús.
Bróðum styttir upp, þokunni er
að létta og sólin œtlar að fara
að brjóta sér leiö gegnum þykk
skýin. Best að skreppa ó kaf-
fihús.
Ég nœ í kópuna mína og veskið
set alpahúfuna skakkt ó hö-
fuðið, geng út og lœsi. Ég geng
niður gró strœtin með hendur í
vösum. Það glittir í sólstafi hér
og þar milli skýjanna. Ég mceti
bílum, köttum og fóeinum
hundum með menn í bandi.
Hundarnir þjóta ófram og ei-
gendurnir hanga eins og fónar
í flaggstöngum aftan í þeim. Ég
fer ó uppóhalds kaffihúsið mitt
og panta mérSwiss Mocca. Sest
ó staðinn minn út við gluggann.
Allar tegundir fólks ganga fram-
hjó; svartir, hvítir, fótœkir, ríkir,
frœgir, meðalfólk, fallegir, Ijótir,
feitir og mjóir. Þetta fólk er ólíkt,
en samt allt eins. Allt búið til eftir
sömu formúlunni. Ég tek upp
bœkurnar mínar. Nótnabœkur-
nar. Ég klóra að skrifa texta við
eitt lagið mitt, svo fer ég heim.
Það er grótt úti, en ekki ó þeim
stöðum þar sem sólargeislar
hafa brotið sér leið.
Dyrabjallan hringir, ég fer til
dyra. í gœttinni stendur hann,
rennblautur. Það rignir aftur í
dag. Hann hefur gengið upp
að hverju einasta húsi í götunni
í leit að nafninu mínu ó dyrab-