Muninn - 01.05.2003, Blaðsíða 91

jöllunni. Ég ýti honum inn á un-
dan mér og nœ í teppi til aö
vefja utan um hann. Hann he-
fur ekkert breyst. Augun sömu
svörtu perlurnar og dökkt háriö
virðist meira vegna bleytun-
nar. Ég hita vatn meðan hann
skiptir um föt. Svo kemur hann
fram. Hann þurrkar á sér háriö
með handklœðinu mínu. Ég
horfi á hann. Alveg eins og fyrir
níu árum, margt hefur breyst,
en ekki eitt. Þetta. Hann lítur á
mig. Sama þögnin, sama aug-
naráðið. Ég rýf þögnina, skipa
honum að setjast og drekka
kamilluteið sitt. Hann þakkar
fyrir að ég fœddist. Sama skop-
skynið. Að heyra í mér! Ég má
ekki láta svona! Hann vildi ekki
fylgja mér eftir, hvers vegna
œtti hann að vilja það núna?
Hvers vegna œtti ég að vilja
að hann gerði það? Hann spyr
hvort hann megi vera hjá mér í
einhvern tíma, hann vantar sa-
mastað og einhvern til að tala
við. Ég býð hann velkominn,
nóg er plássið, enda er ég bara
ein ásamt köttunum mínum
þremur. Hann lítur niður og se-
fur upp þennan aumingjalega
svip sem ég man svo vel eftir.
Hann sér eftir að hafa ekki fylgt
réttu brautinni, byrjar hann.
Ég stoppa hann af og segi að
maður viti aldrei það rétta í lí-
finu. Brautirnar tvístrast, hver og
einn vegfarandi beygir á þann
veg sem nœst liggur. Það er
samt ekki alltaf rétti vegurinn.
Því miður og sem betur fer. Það
versta er að skiltin sem liggja
að þessum vegum segja ekki
það sanna. Þetta villir allt á sér
heimildir. Eins og sólin forðum
sem hann sá hinu megin við hó-
linn, hún var bara tálsýn.
Klukkan er tíu, grár himinninn
hefur breyst og er orðinn heiður
og dökkblár. Tunglið hefur í för
með sér nokkra lífverði. Hann
spyr mig hvort ég hafi svalir á
íbúðinni. Ég segi að uppi sé
þakgluggi með rúminu mínu
undir, þaðan getum við horft á
stjörnurnar. Hann brosir, og sér
að ég get ennþá lesið hugsanir
hans. Við förum upp þröngan
stigann, honum veðrur starsýnt
á myndirnar á veggnum. Ég
spyr hann hvar hann hafi búið
og hvers vegna hann hafi ekki
frekar talað við vini sína þar en
hálfþrítuga piparjunku suður í
Frakklandi. Hann lítur niður og
brosir, segir svo að hann eigi
mjög góða vini í London, en
engan eins og mig. Segir að
ég sé einstakur vinur. Ég œtla
að halda áfram upp, en hann
tekur í höndina á mér og snýr
mér við. Fyrirgefðu, segir hann.
Ég sný mér aftur við og fer upp,
en hann stendur ennþá í stiga-
num með olnbogann á hillunni
og höndina á enninu. Ég lít á
hann, brosi og segi honum að
koma. Hann setur upp veikt
bros og kemur á eftir mér.
Og þarna liggjum við og
störum út. Við heyrum í fuglu-
num í trjánum fyrir utan og
bílum. Hann œtlar að fara að
tala, ég legg fingur á varir hans
og segi honum að bíða aðeins.
Ég fer fram og kalla á kettina
mína, þeir koma og leggjast hjá
okkur. Ég bið hann vinsamlegast
að halda áfram. - Það kom
stórt ský fyrir sólina. Hún skein
aldrei á brautinni hans. Það
áþreifanlega var hjá honum,
en hugurinn annarsstaðar. Sólin
fór öll þangað, til annars staðar.
Ég segi voða lítið, reyni bara að
veita orðum hans fulla athygli.
Loks er klukkan orðin eitt og sve-
fninn hefur náð yfirhöndinni.
Það fer að birta bráðum. Ég
stend upp úr rúminu, það er kalt
enda er glugginn galopinn. Ég
loka og kveiki á ofninum, leita
mér að peysu og tek sœngina
undan rúmteppinu. Ég reyni
að vekja ekki rekkjunaut minn,
hann sefur svo vœrt. Ég legg
sœngina ofan á hann og
leggst mín megin í rúmið. Þegar
ég er lögst opnar hann augun
91