Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 25

21
stöðuga vináttu, er sér hefði orðið hugðnæmari og drýgri lífsgleði, en þeirn mundi
sennileg þykja, sem slíkt hefðu ekki reynt eða skilið sjálfir.
Ungu lesendur, sem þessi atriði úr ævisögu Sokka eru sérstaklega ætluð,
yður bið ég gæta að því, hve mjög lempni, vinsamleg atlot og nákvæmni spekir æst
skap og harðlyndi hesta. Það er heldur ósennilegt að gælur og hjal við hross sé
hégómi einn; hitt er miklu líkara að mörgum orðum só meir á glæ_kast;að, en þeim
er við þá eru á þennan hátt töluð. Sokki hefði eflaust orðið ófyrii’leitinn gapi, ef harð-
ræði og þursahætti hefði verið við hann beitt; hann mundi fás hafa svifist, ef hann
hefði með illu verið kvaddur; sökurn vináttu eigandans gerðist hann kvenelskur
og hógvær oftast. Húsbóndi og hestur urðu fljótt vinir góðir, sem rendu grun hvor
eftir annars háttum og lyndiseinkennum; virðist svo sem Sokki hafi skilið manns-
rödd á þann hátt, sem vitrir hundar gei-a, þeir er mæltu máli húsbónda síns ven-
jast: þeir skilja hijóðfallið, greina sundur harða og mjúka rödd, hvað sem meira
kann að vera þeim greinanlegt af orðunum sjálfum, þótt miklu meira bendi til þess,
að þeir skilji nokkur orð og alvönustu málsgreinar, er þeir venjast mest. Svo er
það með hundana hér á landi, og það væri þó ósatt mál, ef sagt væri, að mikil
rækt só lögð við það að kenna þeirn og venja þá til viturra ráða og skynsamlegs
þroska.
Margt fleira mætti af Sokka segja, það sem lýsir vitsmunum og einbeittri
lund, en þetta er nú orðið helzt til langt mál um einn hest; því bezt mun til fallið
að „Dýravinurinn" flytji ekki langt mál urn hvert einstakt dýr, en geti að eins með
sem fæstum orð um sérkenni þeirra, vit, tiygð, lífskjör og framkvæmdir, segi
sögur, er vekja mennina til nánari athugunar og meiri vináttu gagnvart þeim.
Þessi atriði úr lífssögu Solcka eru tekin eftir frásögu Sigurgeirs sjálfs og
annara nákunnugra manna og eru þau engum ýkjum blandin, skrumlaus og blátt
fram sögð.
25
/3. 1903.
Þorgils gjallandi.