Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 27

23
Og svo ertu látlaus í búnaðí og framkomu, að jafnvel litla-táin á skartkonunni
mætti biygðast sín, ef hún þekti þig.
Ég hefi horft á þig liðlangan vordaginn árum saman og veitt þér athygli
sumar og vetur, síðan ég lcom til vits og ára. Og altaf ertu metfé mitt og
vængja-perla.
Ég get ekki slitið hugann frá þér, vesalings snjótittlingur, inndæla, íslenzka
sólsk'ríkja!
Hríðin, sem nú er á ferðinni, minnir mig á stórliríðina í næstliðin sumar-
lok, þá sýndir þú spágáfu þína ina veðurnæmu: Áður én hríðin kom í húsvitjun
sína, komstu heim að bæiiurn og safnaðir þér korni af arfaakrinum í forðabúr þitt.
Þú varst þögul og hnípin. En áhugi þinn og forsjá vóru meiri og betri,
heldur en margra manna og kvenna, sem stofna búskap að veturnóttum — í leigu-
bústað og lánsfötum.
Þú tíndir fræin í safnhít þína, varst ákveðnari í vali en mærin, sem rótar
í léreftahyllum kaupmannsins, og betur búin en lipurtáin á dansleiknum.
Þú komst í tvo daga eftir föngum þínum, en á þriðja degi skall hríðin á.
Iðulaust snæfokið byrgði gjörvalla útsýn. Bæjarþekjan hvein undan átökum
stormsins og árnar fyltust af samanfrosnum krapaförum. En þá sazt þú í fylgsni
þinu í sumarholdunum, örugg og óhult — meðan stórhríðin brynjaði sauðféð út
um víðavanginn og mokaði það í kaf undir skjólveggjum gilja og moldarbarða.
Þegar hríðinni létti, fórstú úr holu þinni og lékst þér víðsvegar — meðan
„æðsta skepna jarðarinnar og herra hennar" þrammaði með reku og rakka um
hraun og heiðar í leit eftir sauðum sínum í fönninni.
Ég' man eftir þér í liarðindahríðinni fyrir jólin.
Jólafastan var afnumin í mannabygð. En hún var til í aimanakinu og
Snjótittlingalandi.
Þú varst jafn-veðurspá og forsjál uhdan þeirri skorpu eins og hausthríðinni
— Ijósklædda, léttbúna, tindilfætla. En kornhlaða þín tók ekki nægan forða handa
þér til mánaðar.
Þú gazt ekki gert við gerningum áfrerans. Þessi illviðrabálkur var úlfur
að innræti, en klæddur sauðargæru. Ilann byrjaði í meinlausri þoku-súld, sem
frostlaus, grámórauð, austanátt sendi inn í landið frá hafinu. Súldin breyttist í
rigningu og rigningin í krapahríð, sem bældi niður og lagði undir sig fræstengur
sinuhagans og bræddi utan barrgreinar skóganna. — Að því búnu kom frost, sem
gerði jörðina líka því sem gráu þakjárni væri brasað á hana og varð þá hallæri
og hungursneyð í snjótittlingaríki.
Þó sá þér enginn bregða. Þú leitaðir þér úrræða og fanst þau.