Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 37

33
kömur flaumósa inn aftur og segir, að það sé verið að berja í bæjardyrahurðiná
svo undarlega, að hún þori ekki að lúka upp bænum, það verði einhver annar að
fara til dyranna. Fer þá karlmaður til dyranna. Stendur þá Skjóna við dyrnar;
en þegar hún sér manninn, snýr hún kumrandi frá dyrunum út á túnið, maðurinn
fyigdi henni dálítið frá bænum og fer Skjóna með hægð á undan; en þegar maður-
urinn snýr aftur, nemur Skjóna staðar. Heimamönnum þótti undarlegt, að Skjóna
skuli vera komin alein heim, og halda að hún sé komin heim til að biðja um ein-
hverja lijáip, og var ég þá sendur til Skjónu. Þegar ég var kominn rétt til hennar,
leggur hún á stað og hélt áfram með hægð á undan mér, þangað tíl hún kemur
til hestanna; gengur þar upp á holt og stendur þar kyr; ég geng þangað til hennar
og sá, að þar liggur folaldið hennar fast með einn fótinn í glufu milli steina, fót-
brotið og sundurskorið skinn og sinar á stein röndinni, svo fóturinn liékk við á
iítilli taug. Ég fór heim og sagði, hvernig kornið væri, og fóru þá fleiri menn til
að reyna að hjálpa, en hjálp var ómöguleg; þótti okkur það mjög illa farið; allir
vildu hjálpa Skjónu í neyð hennar.
Er þetta skynlaus skepna, sem ber sig svona að?
Mósa.
Mósa var dóttir Skjónu, hún \ar að flestu svipuð móður sinni, en nokkuð
gæfari. Magnús fóstri minn ól hana upp, og átti hana á meðan hann lifði. Hún
þótti vera vitur í mörgu. Á yngri árum sinum var hún stygg og slæg; ef hún sá
okkur strákana með beizli, var ekki viðlit fyrir okkur að ná henni, en oft stóðhún
kyr fyrir okkur, ef hún sá, að við liöfðum ekki beizli meðferðis, og lékum við það
bragð nokkrum sinnum, að hafa snæri og hnýta upp í hana, en hún sá við því
bragði og hætti alveg að láta okkur ná sér. Þegar sumar- og haustbrúkun var
hjáliðin, breytti Mósa vanalega háttum sínum, stóð þá kyr fyrir öllum, og létstrjúka
sig; en undir eins og vorbrúkun byrjaði, var mjög erfltt að handsama hana.
Einu sinni sem oftar að vetrinum áttum við strákarnir að sækja hestana.
Yið fundum þá fljótt, nema Mósu, hana fundum við hvergi; þá var komið
kafald og hvassviðri, svo við fórum heim með hestana, sem við fundum, til að láta
þá inn. Hurðinni var lokað með járnhespu, og loka fyrir framan; járnhespan var
nú ekki uppi á kengnum, og hurðin opnaðist inn, vindur stóð upp á dyrnar, en þó
var liún nú aftur; þegar við vildum opna dyrnar, gátum við það ekki. Mósa var
þá komin inn og setti rassinn í hurðina. Fyrst héldum við að gleymst hefði að
láta aftur hurðina, þegar hestunum var hleypt út, en það var ekki. Eftir langt
þjark gátum við komið Mósu frá hurðmni og komið hestunum inn í húsið. Mósa
lék þaí oft að komast inn í hesthús þegar hún vildi, lrvernig sem því var lokað.
Ekki þótti gott að hafa Mósu í ferðaiög; hún hamdist hvorki í hafti eða
húsi; braut sig vanalega út úr liverju hesthúsi. Bagga sína bar Mósa vel, og vana-
4