Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 41
37
hvern mun ná henni, en það kom fyrir ekki. Hún þaut mjálmandi inn i bálið og
bar sig mjög aumlega. Nú spáðu allir henni bana, enda átti sú spá sér ekki lang-
an aldur, því að vörmu spori féllu bæjarhúsin, og lét veslings kisa þar líf sitt við
ina þriðju tilraun að bjarga afkvæmi sínu.
Kisu er oft borið á brýn, að hún sé kaldlynd og óræktarleg, en þessi litla
frásaga bendir til alls annars, og þó móðurást hennar sé slept, þá hygg ég að upp-
lag hennar og dýranna yflr höfuð komi mikið 1 ljós eftir því, hvernig við þau er
búið.
Páll Halldórsson.
Kynnist hestunum.
KIR staðháttanna hér eru hestarnir oss ómissandi, einkum sveitamönn-
unum, þar sem vér höfum eigi rafmagn, gas né eimkraft í þjónustu vorri
til þess að létta aðdrætti og flutninga á landi uppi, skipgengar ár og önnur sam-
göngufæri, er hjá sumum öðrum þjóðum greiða samgöngur og vöruflutninga, en í
stað þess verðum vér að nota hestana.
Vér hljótum að hafa hesta, og víða allmarga, en þó álít ég að vér ættum
að kappkosta, að hafa þá ekki fleiri, en minst verður komist af með, en ástunda
jafnframt, að ala þá svo vel upp og fara svo vel með þá, að þeir verði dugandi
skepnur. Auk þess sem það er mannúðarskylda, þá er það einnig beinn hagnaður,
að þeir séu vel upp aldir.
Ég geng að því vísu, að mörgum hrossa-bændum í útigangssveitum geðjist
ekki að þeirri kenningu að fækka hestum. Þeir sjá líklega eftir enska gullinu, ef
útflutningur hesta minkaði að mun.
En ég svara þeim því, að ef þeir fækkuðu stóðhrossunum, þá mundu af-
réttarlöndin þeirra hætta að eyðileggjast og jafnvel ná sér aftur, þeir mundu margt
vorið eiga fleiri heystrá i hlöðunum sínum, en verið heflr, og þar af leiðandi gætu
þeir átt fleiri sauðkindur, sem kæmi vænni af afréttunum, ennú, þegar stóðhrossin
yrja beztu blettina.
í útigangssveitunum á allur fjöldinn af hrossum á uppeldisárunum kjör sín
pnfjir inni óstöðugu náttúru landsins, Á sumrin líður þeim vel, en á vetrum eru kjör