Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 48

44
Langa stund talaði Hansen kennari enn þá við drenginn, sem endurtók
loforð sitt aftur og aftur, og þegar hann fór úr skólanum og hólt heimleiðis, var
hann mjög ákveðinn á svip og hélt áfram að taka upp fyrir sjálfum sér: „Eg slcal
efna það! Eg skal éfnaþað!“
(Lauslega þýtt).
Gamli Jarpur.
ARPIJR fókk auknefnið „gamli" löngu fyrr en hann var kominn á gamals-
aldur.
Hann var þegar í æsku stór og föngulegur, en svo einstaklega stirðvirkur,
seinn og silalegur í öllum hreyflngum, sem væri hann afgamall húðarjálkur.
Gárungarnir kölluðu hann því „gamla Jarp“ í háðungarskyni. En Jarpur
skeytti því ekki hót, sem að líkum lót; og heldur ekki því, þótt hann væri barinn
eða hundum otað á hann. Hann lagði bara kollhúfur, en að öðru leyti tók hann
öllu slíku með jafnaðargeði.
Hann fór aldrei harðara en fót fyrir fót, hvort sem hann var berbakaður,
með reiðingi eða þungum klyfjum, en aldrei sást á honum þreyta, nó að honum
yrði aflfátt, hve þungir sem baggarnir hans vóru, og ætíð hlaut liann þyngstu bagg-
ana, bæði heysátur af engjunum og kornklyfjar úr kaupstaðnum; og þyrfti að bæta
pi-nkli ofan í milli klyfja, var sjálfsagt að láta hann á Jarp. „Hann þolir það, sá
gamli“, sögðu piltarnir vanalega.
Að eins einu sinni höfðu menn séð „gamla Jarp“ verða skapfátt, og hafði
hann þó mörgu misjöfnu mætt. Það var eitt sinn þegar skjóttur graðfoli af næsta
bæ vildi koma sór í kynni við Blesu, unga hryssu, sem Jarp þótti ákaflega vænt um.
Þá reiddist hann svo, að hann greip í hálsinn á folanum og skelti honum
fiötum í einni svipan, og þegar Skjóni komst á fætur aftur, lót gamli Jarpur tenn-
ur og hófa ganga svo vægðarlaust á honum, að Skjóni sá sinn kost vænstan að
hypja sig burtu.
Þá var Jarpur hvorki seinn í svifum nó klunnaiegur.
En þá að svona færi í þetta sinn, þá bar íundum þeirra Skjóna og Blesu
saman seinna, þegar gamli Jarpur var fjarverandi, og ári seinna eignaðist Blesa
undurfallegt skjótt hestfojald,