Heimilisblaðið - 01.01.1928, Blaðsíða 6

4
HEIMILISBLAÐIÐ
Lært hjá ömmu.
Betta var fyrir fjórum árum.
Ferilvist inín var ekki öruggari en svo, að
eg leitaði því að eins út, að til sólar sæi
Einar Þorkelssón.
og veður væri kyrrt. Og allt af fór eg skammt.
Jafnan voru stuttir áfangar, pví að ekki tjáði
að langt liði milli livílda.
Leið mín lá langoftast um Túngötuna, vest-
ur hjá sjúkrahúsinu í Landakoti, yflr um
Bræðraborgarstíg og út á Bráðræðisholt, pryti
míg ekki gönguna, áður en pangað væri
komið.
Margt bar til pess, að eg fór pessar slóðir
fremur en annað. Mér fannst, sem ylsælla
væri par en víða annars staðar, pegar sólar
naut. Og tíðast var par fáförulla en um flest-
ar aðrar götur Reykjavíkur. Á pað var og
að líta, að eg gat margvíða tyllt mér á grjót-
garðana, sem pá voru eigi óvíða fram með
götunni. Og enn var pað, að vestan Landa-
kotstúns, sunnan Túngötu, er leikvöllur barna.
Tar gat eg hvílt mig og notið til hlítar sól-
hlýjunnar, væri ærsl barnanna ekki um of,
til pess að. eg fengi haldizt par við.
Um Bráðræðisholtið var að sumu leyti líku
rnáli að gegna, pegar eg komst pangað. En
auk pess fannst mér venjulega loftið par
hreinna og léttara en annars staðar. Og svo
naut eg par löngum pessa svala, ófýlda og
laðandi sjávarpefs, sem mér er öllum stund-
um hugpekkur og hressandi.
Sumri var ekki lengra farið en svo, að nú
var í öndverðum Hundadögum.
Kvöldið áður en hór segir, var úrliellis-
rigning, og svo hafði verið fram á nótt. En
nú var á giaða sólskin og breyskjuhit.i.
Eg var kominn á barnaleikvöllinn, og held-
ur hallaði degi frá miðmunda. Tar var fremur
fátt um manninn. Fór eg pví syðst á völlinn
og lagðist par, sem eg hélt fara vel um mig
og að eg myndi njóta bezt sólarinnar.
Börnin voru að trítla kring um mig, og
mér fannst pað ekki orka niér ónæðis. Tó fór
svo, að eg fekk ekki hjá pví komizt, að verða
ókyrðarinnar var.
»Manni« heyrði eg að kallað var fyrir
aftan mig.
Eg skeytti pví engu. En brátt var kallið
endurtekið. Og pá gall við ofurlítil stúlka:
— Yertu ekki að kalla á manninn. Hann
er víst sofandi.
— Manni! Heyrðu, manni! Heldurðu, að
liann lifni við, pessi hérna?
Greindarlegur drengur, á að geta sex eða
sjö vetra, en heldur rýr vexti, var kominn
til mín með fjalarspækju.
Eg spurði, livað honum væri á höndum.
Og honum varð ekki svarafátt.
— Tessi fjöl hefir legið hérna lengi, á tlöt-
inni hjá garðinum, og grasið var farið að
vaxa upp yfir hana. Eg held bara, að hún
sé að verða ónýt. Núna í rigningunni hefir
skriðið á hana ánamaðkur, nokkuð stór, sko.
Svo hefir einhver krakkinn stigið ofan á hann
og meitt hann svo voðalega mikið í miðjunni.