Heimilisblaðið - 01.01.1928, Blaðsíða 7

HEIMILISBL AÐIÐ
Sjáðu, sko! Ilann er alveg' hvítur þar, sem
stigið heíir verið á hann, en blóðrauður í
báða enda. Svo held eg, að hann sé fastur
við fjölina, gar sem hann er meiddur. Heldur
pú nú, að hann sé dauður?
Eg tók við fjölinni og sá ekki annað en
að maðkurinn væri dauður.
— Hann er dauður, drengur minn, mælti
eg. Lað er ekki til neins að eiga við hann,
og svo fekk eg piltinum fjölina aftur.
— Eg er ekki alveg viss um pað, sagði
drengurinn, nokkuð íbyggilegur. Eg sá ekki
betur áðan, en að annar endinn á honum
hreyfðist svolítið. Ekki væri nú annað en að
losa hann af fjölinni.
— Hvernig færirðu að því? spurði eg.
— Bara með hníf, sko, svaraði drengurinn.
— Pú mundir skera hann sundur, eða að
minnsta kosti meiða hann, sé hann með
líftóru.
— Pað er alveg satt, svaraði drengurinn.
En nú sé eg ráð.
Svo vék drengurinn sér frá, en kom pó að
vörmu spori hlaupandi með fíösku, sem vatn
var í. Síðan fór hann að liella vatni yfir
maðkinn. Og hvað varð! Maðkurinn fór að
hreyfast ofurlítið í báða enda.
— Ó! ó! Sko! llann er lifandi, lírópaði
drengurinn undra glaður. Eg vissi petta.
Amma heiir sagt mér, að ánamaðkar geti
lifnað við, pó að þeir sé sama sem marðir
sundur. Og hún hefir sagt mér, að peir geti
stundum skriðið saman, pó að þeir væri
skornir sundur. En eg hefi ekki séð pað sjálf-
ur. Náttúrlega hefir hún amma séð pað.
Svo fór drengurinn að reyna að losa maðk-
inn, frá fjölinni, með þeim hætti, að smályfta
undir enda hans.
— Til hvers ertu að þessu, drengur mirifi'?
spurði eg. Maðkurinn lifnar aldrei til fulls.
Og má þér ekki standa á sama, hvað um
hann verður?
Hann leit á mig, undrandi og alvarlegur,
og mér virtist, sem í augnaráði lians væri
pieira en lítill keimur af ávítum til mín.
— Hvað um maðkinp verður----------beldur
pú kann ske gð mér megi vera sama um
pað, meðan lífsmark er með honum? Eg lield
nú ekki. Eg segi bara nei. Var pað ekki
hræðilega Ijótt af krökkunum að fara að
stíga ofan á aumingja maðkinn? IDau eru
skyldúg að hjálpa honum. Finnst pér ekki?
Én úr pví að páii gera pað ekki, pá er eg
skyldugur að gera pað. Heldurðu kann ske,
mælti hann og leit enn alvarlegar á mig, að
mennirnir séu ekki skyldugir til að hj<\lpa
öllum skepnum, öllum ormum og pöddum, ef
pau purfa hjálpar við? Og heldur pú? spurði
hann enn og var skjálfraddaður, að mennirnir
megi kann ske drepa nokkura skepnu, nokk-
urt kvikindi, neina pað sé nauðsynlegt eða
skepnurnar eða kvikindin geri eitthvað illt
af sér og séu óttalega vondar. Eg held nú
ekki. Pað er voðalega ljótt — bara synd við
Guð, skal eg segja þér.
Mér fannst mælska drengsins furðuleg, og
alvaran og ávítunarhreimurinn i röddinni varla
mega meiri verða, svo að eg kæmist hjá pví
að brosa að honum.
— Hver lvefir sagt pér allt petta, drengur
minn? spurði eg.
— Allt petta hefi eg lært hjá henni ömmu
minni og margt, margt tleira. Pekkir pú ann-
ars ekki hana ömmu? Hún heitir Pórunn og
er mamrna lians pabba míns. Hún kom austan
úr sveit, ekki í fyrra, heldur þar áður, og
segist vera bráðum áttatíu árá. Hún er voða-
lega góð, bara elskuleg við okkur öll. Pó sér
hún svo illa, að hún getur ekki lesið. Hugs-
aðu pér! En hún er allt af að segja okkur
sögur. Hún kann svo óttalega margt, sem
enginn veit annar en hún. Hún hefir sagt
okkur um Jesúm Krist. Hann er sonur Guðs
og er á himnum hjá Guði. Pú veizt petta
náttúrlega, pví að pú ert orðinn svo stór. Hún
amma segir, að Jesús Kristur sé svo blíður
og góður, að hann vilji hjálpa öllum, mönn-
um og skepnum, sem eitthvað eiga bágt. Og
hún segir, að hann elski allt, sem lifir og
hrærist, hvers’u aumt og lítið, sem pað er.
Hún segir, að hann kalli allt bræður sína og
systur, sem lífsmark hefir og anda dregur.
Og hugsaðu pér! Jesús segir. að allt, sem
gert sé minnsta smælingjanum í góðu skyni,