Heimilisblaðið - 01.01.1928, Blaðsíða 14

12
HEIMILISBLAÐIÐ
NAOMI
eða
Eyðing Jórsalaborgar.
Eftir J. B. Webb. Pýdd af Bjarna Jónssyni, kennara.
Pað er arðsamara að ná lifandi
krókódílum en drepa pá, pví að hver
einasti dýragarður í heimi sækist eftir
að fá einn eða fleiri. En enginn peirra
er 20 feta, og 15—20 feta langir
krókódílar sjaldgæfir. Eftirsóknin er
mikil, svo að veiðimenn eiga vísan
ágætan markað fyrir pá, ef pá brest-
ur ekki hugrekki og polgæði til að
fást við petta háskaspil.
(»Hjemmet«. V. B.J. Pýtt af B. J.
E f t i r ni æ 1 i
eftir
Ásniund sál. Guðnason
frá Norðfirði.
Lagf: ó, Jiá náö aö eiga Jesúin.
Æflskeiðið ungra manna
oft er stuttT í veröld bór,
dagleg petta dæmin sanna,
dauðann oft pví skjótt að bcr,
móðuraugað margt pví grætur,
mörg' unnustan fellir tár,
ekkjur syrgja, bíða ei bætur,
brjóstið nístir harmur sár.
Nú hefif dauðinn sært mig sári
sviðamiklu í annað sinn,
á tuttugasta og öðru ári
er mér horfinn sonurinn.
Æ, minn sonur elskulegi,
ógn livað stynur hjartað mi.t.
Brims á hálurn hættuvegi
hefir endað lífsskeið pitt.
Petta eru dimmir flagar,
Drottinn minn, ])á slíkt að ber,
pín svo mildin ])ví til hagar,
pér að treysta bezt pví er,
augum trúar öndin mænir
upp í dýrðarhimin pinn,
heyr pú mínar hjartans bænir,
hreldra sálna vinurinn.
Unnustau pín sárt nú syrgir,
svift pví er hún návist pín,
livarmaljósin liennar byrgir
hugarprá og tárvot sýn,
líkt og daggardropar tærir
[Frh.]
þess að greftra það. Landsstjórinn gerði sem hann
beiddi. Og nú smurðu þeir líkið og vöfðu dýrindis
líni að vorum siðum og lögðu það í gröf, sem höggv-
in var í jurtagarði Jósefs.
Æ, við vorum svo áhyggjufullar út af líki hans
af því að við vorum veikar í trúnni.
Ef við hefðum trúað og skilið það orð, sem hann
hafði talað um upprisu sína á þriðja degi, þá hefð-
um við getað verið laus við þá áhyggju. En af því
við þektum enn eigi ritningarnar né mátt Guðs, og
sáum að Jósef lagði Drottin í gröfina og velti stór-
um steini fyrir dyrnar, þá gengum við burt með
þeirri meðvitund, að við hefðum veitt líkama hans
hinn síðasta heiður“.
„Ó, hve þetta alt er undursamlegt!11 sagði Naómí,
að þetta skyldi vera gert, með því sannaðist það,
sem orð Guðs segir um hann. Gyðingar segja enn, að
lærisveinar hans hafi stolið líkinu úr gröfinni á næt-
urþeli. Því svarar faðir minn til, þegar eg er að
spyrja hann um hina undursamlegu upprisu hans.
En því getur hann ekki neitað, að vel var gætt graf-
arinnar. Hann kannast við, að steinninn hafi verið
innsiglaður og að æðstu prestarnir hefðu látið setja
vörð um hann. Varúð þeirra vitnar því gegn orðum
þeirra“.
„Já, bamið mitt“, sagði María, „Guð notaði
vonzku þessara manna til þess að efla áform sín. Og
afbrýðisfull varkárni þeirra varð í hendi hans til að
sanna það, að hann vildi ekki að hinn heilagi sonur
hans sæi rotnun.
Meðan vér, hinir veiku og hryggu lærisveinar
hans, hörmuðum dauða hans með beiskum tárum,
og duldum sorg vora í einrúmi, af ótta fyrir hefnd
prestanna, þá var Drottinn að búa okkur hina óum-
ræðilegu gleði og sigurhrós að vor huglitlu hjörtu
gátu alls ekki slkilið það. Engin orð fá lýst þeim til-
finningum, sem báru oss ofurliði þegar oss barst hin
dýrðlega fregn: „Hann er upprisinn!“
En sú blessun sem augum vorum veittist, er við