Heimilisblaðið - 01.01.1928, Blaðsíða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
19
„Hafið hljótt um það Jóazer", svaraði Zadók. Ilann
var hræddur um, að meistarinn mundi gleyma því í
vandlætingu sinni, að Javan var ókunnugt um frá-
hvarf systur sinnar; „hafðu hljótt um það, vinui'
minn, loía þú Þeófílusi að ljúka sögu sinni, áður en
við förum að fordæma hann“.
„Já, eg skal gjöra grein fyrir því öllu“, mælti Þeó-
fílus, „eg fyrirverð mig ekki fyrir það né er hræddur
við að játa, að eg er nú sömu trúar og þessi deyj-
andi vinkona mín, að eg tigna Jesúm frá Nazaret,
eins og hún". —
„Eg veit þetta“, sagði Javan og reiðin brann úr
augum hans, „og gott er það að þú reyndir ekki að
fara á bak við mig. En segðu mér þá jafn hrein-
skilnislega, hví þú ert að draga systur mína inn und-
ir þá Nazarea og leyfir henni að hlusta þar á óvit
deyjandi heimskingja? Eg þekki ógn vel þessa
heimsku, sem þú kallar trú þína og þessarar konu.
Og Guð setji bann við því, að nokkur af ástvinum
mínum verði nokkurn tíma hertekinn af slíkri
heimsku“.
„Þú þekkir alls ekkert kenningu Krists, annars
mundir þú ekki kalla hana heimsku“, svaraði Þeó-
fílus. „Þú veizt, að við Ivládía erum heitbundin hvort
öðru. Og þá geturðu varla furðað þig á því, þó að
eg reyni á allan hátt að sannfæra hana um sannindi
þeirrar trúar, sem eg hefi sjálfur tekið. Naómí slóst
í förina og með þeim hætti kom húni inn í hús Maríu
í Betaníu. Og það get eg með sönnu sag-t, að eg hefi
aldrei reynt að hagga trú systur þinnar né reynt á
nokkurn hátt að hafa áhrif á trúartilfinningav
hennar“.
Þeófílus leit nú til Naómí til að minna hana ú, að
hún hefði lofað því, að taka aldrei fram í fyrir sér,
þegar hann ætti tal við Javan. Iiann sá þá, að hún
roðnaði og varð nú hræddur um, að hún mundi held-
ur vilja játa trú sína en fara í kringum sannleik-
ann, eins og hann hafði nú gjört. Salome skildi líka,
hvað dóttur hennar bjó niðri fyrir. Og þar sem hún
þekti djörfung og sannleiksást hennar, þá var hún
viss um, að hún mundi segja eins og var, ef Javan
beindi spurningu til hennar. Salóme stóð því upp úr
sæti sínu og stakk upp á því við þær Kládíu og Na-
ómí að þær færu með henni inn í einkaherbergi
hennar. Hún skaut því að Zadók, að þær færu og
létu hann og meistarann eina um að snúa Þeófílusi
frá villu vegar síns.
hvílíkri undirgefni og trúartrausti lnin
skildi við heiminn«.
Saga þessi er þjóðsaga í aðra rönd-
ina, en sannsöguleg í hina. Eitt hér-
aðið í Yirginíu heitir enn í dag Póka-
hontas.
Hér er hún tekin eftir Norðanfara
1802, og inun séra Sigurður Gunnars-
son á Hallormsstað hafa þýtt liana
handa blaðinu. Honuin var sýnt mn
að rita létt og alþýölega.
Kristileg hringsjá.
A einuin stað í Kína ruddist skríll
inn í bænalnis kristinna manna. Þar
tókst þeim að ná í talsvert af kristn-
urn bókum 0g brendu þær. En rétt
í því að þeir ætluðu að fara að
brenna biblíurnar, þá bar þar að
prédikara og nokkra kennara. Pá
greip einn kennaranna biblíu, sein
brenna átti, og sagði: *Petta er biblí-
an mín! Pað er sú bókin, sein inér
er kærust allra bóka. Hún hefir bent
mér á frelsara minn og veitt mér
sálarfrið; hún hefir vísað mér veginn
til eilífs lífs. Pið verðið fyrst að brenna
mig, áður en þið fáið að brenna
biblíuna mína«.
Afleiðingin af þessari skörulegu
játningu varð sú, að allar biblíurnar
fengu> að liggja í friði.
Kínverjar eru taldir vera 400 milj.
Par af 40 milj. evangelisk-kristnir. —
Kristniboðar eru alls um 0000. Eftir
því eru 200 kristnir af hverjum 200
I>ús. Kínverjum, og hafa 0 kristni-
boða. E11 3 kristniboðar eru miklu
meira en talan bendir til, því að þeir
eru ekki einir að verki. Drottinn sjálf-
ur er með þeim í verkinu.