Heimilisblaðið - 01.03.1928, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
33
Krists vin;i:) raeð kosti snjalla,
en Krist sjálfan — það er frá!
22. Það andlegt er yfirlæti
og ofdirfska manni lijá,
liið tignasta' að taka sæti,
sem tilveran gjörvöil á.
23. Vel skyldi lífsins leita
og lausnar hver og einn,
og þess hins hæsta, að hcita
liins hæsta lærisveinn.
24. Ei skil eg heillir hærri,
né heiðurs dýrri krans,
en komast Kristi nærri
og' kallast ástvin hans.
25. Og síðast vil eg nú segja:
Sonur Guðs, Jesú íriinn!
Mig langar að lifa og deyja
sem lærisveinninn Jiinn.
(). V.
Óvanalegur sendiherra.
Á horuinu á Piccadilly og Bond
Street hitti eg Rosemary.
»Mér fanst eg þekkja fietta andlit«,
sagði hún.
»Og Jtó er lieil vika síðan pú sást
pað síðast«, svaraði eg; »eg má vera
glaður yfir, að hafa liaft svona mikil
áhrif á þig.
Hosemary hallaði undir ílatt og
horfði rannsakandi á mig.
»IJétur, inér finst pú sífelt vera
fitna. Pú ferð að verða of feitur«.
Pessi tilhæfulausa móðgun særði
mig alls ekki, pví eg hafði þekt Rose-
mary frá pví hún var lítil, og petta
A;ar hennar venjulega aðferð til að
skemta mér.
»Pú mált ekki altaf vera að tala
um hvað eg sé feitur og ljótur, Rose-
many«, sagði eg. Hvaðan kemur pú
annars, og hvert ætlarðu?«
*) Sá einn er vinur Krists, sem trúir á
hann, lætur skíra sig til nafns lians og lýtur
honum sem konungi sínum og frelsara.
J. H.
NAOMI
eða
lúyðing Jórsalaborgar.
Eftir J. B. Webb. I’ýdd af Bjarna Jónssyni, kennara.
[Frh.]
Naómí sá, að vina hennar var hugdöpur. og hún
tók sinn þátt í ótta hennar, því að hún veitti því
eftirtekt, að bróður hennar var ekki rótt í skapi, og
að hann bjó yfir einhverju illu. Hann spurði hana
líka oft um sálarástand Þeófílusar og virtist hafa
von um, að hann mundi vera tilleiðanlegur til að
sverja frá sér hina nýju trú og taka aftur trú feðra
sinna. Stundum fór hann mörgum orðum um, hversu
illa það væri farið, að svo vel uppalinn unglingur
skyldi verða slíku trúarvingli að bráð og reynd eins
og af hendingu að komast að áliti systur sinnar um
það, að hve miklu leyti foreldrar hans væru sýkt af
því. Enn var honum ókunnugt um, að Naómí hefði
um langa hríð dvalið með þeim í Pella. Hann hélt
að hún hefði verið alla þá tíð, er hún var að heim-
an, á sveitasetri þeira í Betaníu, en Þeófílus um
sama leyt i í Jórsölum; vonaði hann því, að Naómí
væri því að minsta kosti ósnortin af skoðunum hans.
Naómí gat sér til, hvað undir mundi búa spurn-
ingum hans og sneri sér undan að svara því með
aðdáunarverðu snarræði og lægni. En samt komst
hann brátt að því á annan hátt, að þau Amazía
hefðu lengi verið kristin. En sárast sveið honum þó,
að systir hans að rninsta kosti léði þessum villu-
kenningum eyra.
Allan þenna ugg sinn og grun lét hann uppi við
vini sína í ráðinu sjálfskapaða og bað þá fara fram
með mikilli varúð og kænsku, svo að þetta færi
skryppi þeim ekki um það, að sanna, að virðuleg
fjölskylda og meðlimir þjóðarinnar væri á glapstigu
gengin.
Varlega þurfti að fara, því að vald og áhrif Za-
dóks voru mikil. Hann vissi vel, að þótt hann væri
næsta vandlátur um hina hreinu kenningu, þá myndi
hann þó kynoka sér við að framselja nánustu frænd-
ur og það bróður sinn, í dauðann. Hann frestaði líka
að láta handsama Maríu í Betaníu, þangað til þeir
gætu náð öllum þessum vinum í einu á sitt vald.
Eitt kvöld lét Javan til skarar skríða með það að