Heimilisblaðið - 01.03.1928, Blaðsíða 10

HEIMILISBLAÐIÐ
3G
handa; en staðráðin var hún í því, að láta ekki leið-
ast til að svíkja vini sína.
Hanna sat og hlustaði óttaslegin á sviksamleg
orð Javans. María veik sér þá að henni og mælti:
„Dóttir, fáðu mér handritið blessaða, sem við höf-
um fyrir náð Guðs fengið að lesa. Guð gef'i, að þau
sannindi, sem það geymir, mættu smám saman ná
inn að hjarta þínu og reka þaðan alla þoku villu og
hleypidóma. Þú verður nú að draga þig í hlé, því að
eg' vil tala ein við þennan unga mann; það er betra“,
mælti hún og sneri máli sínu að Javan, því að Hanna
fór burt í skyndi, „að láta hana burtu fara, því að
hún er einföld, en góðviljuð; en ekki er hægt að
reiða sig að fullu á hana á þessum tímum. Þú ert ef
til vill hræddur-um, að það verði uppvíst, að þú játir
að þú sért kristinn, enda þótt þú játir það fyrir
gömlu Maríu frá Betaníu, sem ekki er höfð í háveg-
um?“
„Eg þakka umhyggju þína fyrir því, að mér sé ó-
hætt“, svaraði Javan. Þér megið reiða yður á, að eg
læt mér eins ant um yður. Fáðu mér nú bókina og
sýndu mér þá staði, sem eru átakanlegastir, svo að
eg geti lesið þá til styrkingar trú minni“.
María gerði sem hann beiddi og Javan las hátt
marga eftirtektaverðustu kaflana í hinu helga guð-
spjalli. Garnla konan skýrði fyrir honum þau orð,
sem hann las og reyndi að korna andlegum skilningi
inn hjá honum. IJin fagra einfeldni málsins, hrein-
leiki kenningarinnar og hinir dásamlegu vðburðir,
er hann las um, hrifu huga hans og glöddu sálu
hans.
En því miður var sál hans svo rambundin fjötrum
villunnar, að guðdómlega orðið fekk eigi skilið þá.
Og rneðan hann sat við hlið hinnar heilögu, deyjandí
konu, og heyrði hana tala um alt það, sem Drottinn
hafði gert fyrir sálu hennar, og fekk að vita trú
hennar, von og kærleika, þá var hann þrátt fyrir
alt að hugsa um, hvernig hann gæti komið henni í
hendur Faríseanna og prestanna og láta hana verða
grimd þeirra að herfangi. Hann var þjónn djöfuls,
en hugði sig vera þjön Guðs.
Nuómi svikin í hendur Javan.
Hanna fór sem skjótast út frá þeim Maríu og
Javan; þótti Maríu það betur, svo að Javan veitti
henni ekki neina sérstaka athygli, heldur liti svo á,
»Eg hefi þegar sagt þér, að eg
vildi helzt vera laus við að segja
það, og svo ætti þér ’líka að standa
á sama umþað . Pabbi sagði líka uin
daginn, að hann væri sá eini maður,
sem hann vildi að eg giftist — ef
hann annars vildi að eg giftist nokkr-
um. Mintu hann bara á það, svo veit
hann alt«.
»Nei, nú þakka —«, byrjaði eg, en
komst ekki lengra, því Rosemary hall-
aði sér yfir borðið, lagði höndina á
handlegg mér og horfði á mig á þann
hátt, sem hún ein gat gert. Pað var
augnaráð, sem hefði getað dáleitt hinn
strangasta dómara og fengið hvern
sem var til að hlýða skipunum henn-
ar eins og ldýðinn rakki, og anðvitað
gat eg- heldur ekki staðist það, og
endirinn á leiknum varð sá, aö eg
lofaði að gera alt, sem hún óskaði.
Sir Francis var í virðingastöðu mik-
illi hjá í ríkinu, hann átti lítið en
snoturt hús nálægt St, Stephens-kirkj-
unni, og þangað fór eg rétt fyrir
ld. 8. Par var mér vísað inn í bók-
áherbergið, þar sem húsbóndinn sat í
hægindastól.
Faðir Rosemarys er roskinn og
stranglegur maður, hár og grannur,
með bogið nef og skörp augu, sem
láta engan vera í efa um það, að
hann só vanur að skipa fyrir og að
fá vilja sínum framgengt, Hann er
uppstökkur og mjög hæðinn, en er þó
góður sonur fósturjarðar sinnar og
mjög góður vinur minn.
»Góðan daginn, Pétur«, sagði hann,
jiegar liann sá mig. »Stundvís eins
og endranær. Rosemary er í miðdegis-
boði, en hún sagði, að lnin mundi
koina snemma heim. Hvort hún héfir
átt við snemma í kvöld eða fyrra-
málið, skal ósagt látið«.
»Hún átti við í kvöld«, sagði eg.
»Eg hafði þá ánægju, að bjóða henni